مى‌گويد كه: مزدورى چندند كه خود را به تعب انداخته‌اند. و در شأن علما مى‌گويد[1] كه: به سخنان از خدا محجوبند. و از براى‌[2] خود آن مقدار از كرامات دعوى مى‌كند[3] كه هيچ پيغمبر مقرّبى‌[4] دعوى ننموده؛ نه علم محكمى دارد و نه عمل پاكيزه‌اى. و لئيمانى مانند خرمگس از راه‌هاى دور به زيارت وى مى‌آيند پيش از آنكه به حجّ آيند و همگى بر سر وى ازدحام مى‌نمايند و گوش به سخنان وى افكنند و بسيار مى‌باشد كه از براى او به خاك افتاده سجده مى‌كنند گويا او را معبودِ خود گرفته‌اند، دستهاى او را مى‌بوسند و بر روى پاهاش مى‌افتند، رخصت ايشان را[5] مى‌دهد در شهوتها و آسان مى‌كند از براى ايشان متشابهات را، با مريدان طعام مى‌خورند مانند چهارپايان و پروا نمى‌كنند كه از حلال است يا از حرام، آنچه در نزد مريدان شيرين و خوش آينده است در آن باب با ايشان مساهله مى‌كند و دين خود را و دين ايشان را باطل مى‌سازد تا آنكه در عاقبت حامل گناهان خود به تمام در روز قيامت خواهند[6] بود و حامل گناهان جمعى كه گمراه نموده‌اند آنها را بدون علمى، و بد گناهى است كه كسب نموده‌اند.

فصل [از مغروران بعضى از مالداران هستند]

و امّا مالداران چند گروهند:

گروهى حرص مى‌دارند بر بناى مساجد و مدارس و رباطها و پُلها و آنچه از براى همه مردم ظاهر باشد. و مال حرامى كه كسب كرده‌اند صرف آنها مى‌كنند و اسم خود[7] در سنگها مى‌كنند تا هميشه به نام ايشان باشد[8] و بعد از مرگ اثر آن باقى بماند. و گمان مى‌كنند كه به اين كار مستحقّ آمرزش شده‌اند و اخلاص در آن ورزيده‌اند. و اگر به‌

[1] - مى‌گويد/a مى‌گويند.

[2] -a - براى.

[3] - مى‌كند/a s مى‌كنند.

[4] - پيغمبر مقرّبى/s a پيغمبرى.

[5] -a - را.

[6] - خواهند/a s خواهد.

[7] -a s + را.

[8] - باشد/a s باشند.