باشى كه‌[1] از براى بنده آنچه خداى عزّ وجلّ به پيغمبر خود فرموده‌[2] كافى است، و اين است‌[3] آنچه فرموده: «وَ لا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلى‌ ما مَتَّعْنا بِهِ أَزْواجاً مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَياةِ الدُّنْيا»[4] يعنى چشم مدار به آنچه ما اصنافى از مردم را به آن بهره‌مند ساخته‌ايم از خوشى‌هاى زندگى دنيا. و اگر چيزى از آن به خاطر تو رسد زندگانى پيغمبر را به ياد آور كه قُوتِ آن حضرت جو و حلواى آن خرما و هيزمش‌[5] شاخ درخت خرما بود و آن هم در وقتى كه به هم مى‌رسيد و الّا گاه بود آن هم نبود[6].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند: به درستى كه خداى تعالى‌ مى‌فرمايند كه: دلگير مى‌شود بنده مؤمن من‌[7] هرگاه بر وى تنگ ساختم، امّا در اين حالت به من نزديك‌تر مى‌باشد. و خوشنود مى‌شود بنده مؤمن من اگر بر وى فراخ گردانيدم‌[8]، امّا در اين حالت از من دورتر مى‌باشد[9].

و نيز فرمودند: هرچند ايمان بنده زياد مى‌شود روزى او تنگ‌تر[10] مى‌شود[11].

و فرمودند: در مناجات موسى‌ 7 مذكور است: اى موسى‌! هرگاه ديدى كه فقر رو به تو كرده‌[12] بگو: مرحبا به شعار صالحان. و هرگاه ديدى كه‌[13] توانگرى رو به تو كرده بگو: گناهى كرده‌ام كه تعجيل در عقوبت آن شده‌[14].

فصل [در خلاصى از آفت مال‌]

خلاصى از آفت مال ميسّر نيست مگر به محافظت نمودن بر چند چيز:

[1] - كه/s a و.

[2] - فرموده/a s فرمود.

[3] -a s + كه.

[4] - طه: 131.

[5] -a + با.

[6] - الكافي 2: 137 ح 1. مشكاة الأنوار: 232.

[7] - من/a s كه.

[8] -a + و.

[9] - الكافي 2: 141 ح 5. مجمع البيان 7: 195.

[10] -a - تر.

[11] - الكافي 2: 261 ح 4. مشكاة الأنوار: 226.

[12] - كرده/a s آورده.

[13] -a s - كه.

[14] - الكافي 2: 263 ح 12. أمالي الصدوق: 765. تحف العقول: 495. عدّة الداعي: 106.