فرمودند: خوشا حال كسى كه هدايت به اسلام يافته باشد و عيش آن كفاف باشد و به قدر كفاف قناعت كرده باشد[1].

و فرمودند: در قيامت هيچ كس نخواهد بود از غنى و فقير كه آرزو خواهد داشت كه در دنيا قوتِ آن به قدر كفاف مى‌بود[2].

و فرمودند: اى گروه فقيران! به دل راضى باشيد از خدا تا به ثواب فقر فايز گرديد، و اگر چنين نكنيد ثواب نخواهيد داشت‌[3].

و فرمودند: توانگرى به‌[4] بسيارى متاع دنيا نيست بلكه توانگرى استغناى طبع است‌[5].

و فرمودند: جبرئيل در دل من دميد اين را كه هيچ نفسى هرگز نمى‌ميرد مگر آنكه‌]m .b 75[ روزى آن به‌[6] تمام به آن برسد، پس از خدا بترسيد و اجمالى در طلب روزى بكنيد. يعنى اندك سعى بكنيد و مبالغه بسيار مكنيد[7].

و حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه‌[8] فرمودند: اى فرزند آدم! اگر از دنيا قدرى مى‌خواهى كه تو را كافى باشد پس اندك چيزى از دنيا تو را كفايت مى‌كند. و اگر بيش از كفايت مى‌خواهى پس تمام آنچه در دنياست تو را كفايت نمى‌كند[9].

و حضرت امام محمّد باقر 7 فرمودند: بپرهيز كه چشم به بالادست خود داشته‌

[1] - الكافي 2: 140 ح 2. مسند أحمد 6: 19. سنن الترمذي 4: 6 ح 2453.

[2] - روضة الواعظين: 456.

[3] - مانند آن در الكافي 2: 263 ح 14. كنز العمّال 6: 485 ح 16655.

[4] -a s - به.

[5] - تحف العقول: 57. روضة الواعظين: 456. مشكاة الأنوار: 230. صحيح البخاري 7: 178. صحيح مسلم 3: 100.

[6] -a - به.

[7] - الكافي 2: 74 ضمن ح 2. تهذيب الأحكام 6: 321 ح 1. عدّة الداعي: 74. عوالي اللئالي 3: 202 ح 33.

[8] - سلام اللَّه عليه/a 7.

[9] - الكافي 2: 138 ح 6.