فلاسفه افرادى، قوه را همراه فعليت مى‌دانند، اين قاعده صحيح نيست ... زيرا هر حادثى، قبل از وجودش ممكن‌الوجود بوده، وگرنه ممتنع‌الوجد خواهدبود و معدوم خواهدماند. اين امكان، بالقوه است كه مهياى وجود بالفعل‌است.[1]

در پاسخ بايد گفت: ايشان امكان ذاتى و امكان استعدادى را خلط كرده‌اند؛ امكان ذاتى كه قبل از وجود هم منتزع مى‌شود، صرفاًيك معقول ثانيه منطقى است كه ذهن آن را انتزاعى مى‌كند و قبل از وجود نيز قابل‌فرض است، اما امكان استعدادى، صفتى است كه حقيقتاً در خارج عينيت دارد و منشأ آثار خارجى است و از آن‌جايى كه استعداد قائم به ذات خود نيست، براى تحقق نياز به فعليت دارد. به‌عنوان نمونه هسته خرما مستعد درخت خرما شدن است و اين استعداد، ويژگى عينى هسته خرما است كه با حصول شرايط محيطى، اين قوه، بروز مى‌كند و منشأ انفعالات مى‌شود و بدون وجود هسته، اين استعداد، متحقق نخواهدبود.

5- اجتماع قوه خاص با فعليت همان قوه، در يك شى‌ء و در يك زمان، محال است. يك فرد نمى‌تواند استعداد جوانى و فعليت جوانى را توأمان‌

[1] -« من‌الفلاسفه من يزعم أن‌القوة لاتوجدالامتى وجدالفعل- فالقاعد ليس فى جبلية لأن كل حادث، قبل كونه، لابد أن يكون ممكن‌الوجود و الا امتنع‌الوجد و هذا الامكان وجود بالقوة و تهيؤ للوجود بالفعل» الهيات شفاء، ص 15.