نمى‌توان مصداق قوه يا فعل تلقى كرد]، تقدم زمانى يكى بر ديگرى، بقاى موجود سابق يا جزئى از آن در ضمن موجود لاحق.[1]

3- بايد دانست در هر شى‌ء، قوه‌هاى محدود و خاصى وجود دارد، اگر هسته خرما به انسان تبديل نمى‌شود و نطفه آدمى به انسان تبديل مى‌شود نه به اين جهت است كه عوامل و شرايط بيرونى پديدآمدن انسان از نطفه وجود دارد اما در مورد هسته خرما وجود ندارد؛ بلكه به اين جهت است كه هسته خرما امكان و استعداد انسان دشن را ندارد، اما در نطفه امكان و استعداد پذيرش صورت انسان وجود دارد.[2]

4- هر قوه‌اى با فعليتى همراه است؛ نكته قابل ملاحظه اين است كه بدانيم هر امكان و قوه‌اى با فعليتى همراه است و قوه در دانه گندم يا تخم‌مرغ با صورتى (فعليتى) به‌نام گندم يا تخم‌همراه است؛ به‌عبارت ديگر قوه و فعليت به‌هم آميخته‌است.[3]

از آن‌جايى كه قوه، وجود مستقلى ندارد، نياز به امر بالفعلى دارد تا حال قوه باشد.

برخى فلاسفه همچون دكتر ابراهيم مذكور، در مقدمه‌ الهيات شفاى‌ بوعلى، معيت دائمى قوه و فعل را ردّ مى‌كنند و اين‌گونه دليل مى‌آورند: «از

[1] - آموزش فلسفه، ج 2، ص 251.

[2] - حاصل عمر، ص 276.

[3] - فلسفه تطبيقى، ص 241.