وَ قالُوا إِنْ هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا ...[1]

«آنها گفتند: چيزى جز اين زندگى دنيا وجود ندارد.»

يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ‌[2]

«آنها تنها ظاهرى از زندگى دنيا را مى‌دانند و از آخرت- و پايان كار خود- بى‌خبرند.»

و انسان‌هاى اصول‌گرا، همان‌هايى هستند كه طبيعت جستجوگر آنها سمت و سويى جز خدا نمى‌شناسد و عقيده دارند كه:

وَ ما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ ...[3]

«اين زندگى دنيا جز لهو و لعب چيزى نيست و زندگى واقعى سراى آخرت است.»

با توجه به مطالب پيشگفته، بايد دانست كه: يكى از خيل اصول‌گرايان، كه طبيعت جستجوگر او جهت و سمتى جز خدا نداشت، «محمد»، ملقّب به «جلال الدين»، مشهور به، «مولانا رومى» است.

مولانا بنا به نقل مشهور روز ششم ربيع الأول سال 604 هجرى در بلخ، در خانواده علم و عرفان پا به عرصه وجود گذاشت. وى از كودكى تا 25 سالگى تحت تعليمات پدرش، «شيخ بهاء الدين» كه از اكابر علما و عرفا بشمار مى‌رفت، قرار گرفت. مولانا در اين سال پدر را از دست مى‌دهد. مريدان و شاگردان پدر، وقتى مولانا را در تحصيل علوم متداول آن زمان؛ از قبيل فقه و اصول و حديث و قرآن و فلسفه و عرفان صاحبنظر مى‌يابند، او را به مقام جانشينى پدر برمى‌گزينند. ولى تكيه دادن بر كرسى تدريس علوم نقلى و عقلى نمى‌تواند طبيعت جستجوگر و روح پرتحرّك مولانا را آرام بخشد. او دنبال گمشده‌اى است كه مى‌بايست بدان برسد؛ لذا از آن پس به مدت نه سال تحت تعليمات «سيد برهان الدين محقق ترمدى» كه از مريدان پدر

[1] - انعام: 29

[2] - روم: 7

[3] - عنكبوت: 64