باب 8- تمجيد شكيبايى و ترك نمودن شِكوه و رضايت به آزمايشات‌

121- امام صادق عَلَيْهِ السَّلَامُ فرمود:

مؤمنى نيست مگر آنكه مبتلا گردد به آزمايشى كه بايد در انتظار سخت‌تر از آن باشد، پس اگر صبر نمود بر آنچه كه در آن قرار گرفته، خداوند متعال نسبت به آنچه كه در انتظارش هست عافيتش دهد؛ ولى اگر صبر نكرد و ناراحتى كرد، آنچه كه در انتظارش بوده بر او وارد شود، تا آنكه بردبارى و شكيبايش نيكو گردد.

122- امام رضا عَلَيْهِ السَّلَامُ فرمود:

كسى كه غمگين گردد، اهل غم خواهد شد، پس سزاوار است كه مؤمن به خداوند (حكيم) و بر آنچه كه انجام مى‌دهد راضى باشد.

123- امام صادق عَلَيْهِ السَّلَامُ فرمود:

خداوند تبارك و تعالى براى مؤمن چيزى را مقدّر نمى‌كند مگر آن كه او را در آنچه قضا و قدر باشد، مخيّر مى‌گرداند.

124- امام صادق عَلَيْهِ السَّلَامُ فرمود:

به راستى خداوند- از روى عدالت و حكمت و علم- مقرّر نمود روح و شادمانى را در يقين و رضايت از (مقدّرات) خدا، وقرار داد اندوه و ناراحتى را در شك و ناراحتى، پس راضى باشيد از خداوند و تسليم امر (مقدّراتش) او باشيد.