از من سختيهاى عذاب خود را و دور گردان از من به درد آورنده از عقوبت خود را و پناه بده مرا از شرّها و هلاك‌كننده در زمانها و رها كن مرا از بدى عاقبت كارها و نگاهدار مرا از همه حذر كرده‌شده‌ها[1] و جدا ساز خالص از بلا را از كار من، شل كن دست بلا را از من در مدّت زندگانى من بدرستى كه تو پروردگار بزرگى و خلق‌كننده‌اى و زنده‌كننده‌اى بعد از مردن و به جاى آورنده‌اى مر آنچه را كه خواهى.

مناجات به طلبيدن قبول توبه‌

خداوندا بدرستى كه من اراده نمودم و متوجه شدم به سوى تو به سبب خالص نمودن توبه‌[2] و بازگشت خالص خود را و به سبب ثابت كردن اعتقاد درستى و دعائى كه صادر شده از دلى كه صاف است از حيله و دروغ و به سبب ظاهر كردن گفتارى كه واضح است،[3] خداوندا پس قبول كن از من خالص گردانيده‌شده توبه مرا و روى آوردن تند بازگشت مرا به سوى تو و افتادن‌هاى مرا[4] به خاك مذلّت جهت زارى كردن از جهت گناه خود و برابر و مقابل بگردان‌[5] اى پروردگار من توبه مرا به بزرگ از ثواب و به شريف محل رجوع (يعنى به بهشت) و به برطرف شدن عقوبت و برگشتن عذاب و به فايده دادن بازگشت و به پوشانيدن پرده حجاب گناهان مرا و برطرف كن خداوندا آنچه را كه ثبت شده است در نامه اعمال من از گناهان من و بشوى تو به سبب قبول كردن توبه من همه عيبهاى مرا و بگردان تو آن توبه را جلا دهنده و روشن سازنده مر دل مرا و بلند گرداننده مر بينائى عقل مرا و شوينده مر چرك گناهان مرا پاك‌كننده‌[6] مر نجاست و كثافت بدن مرا و بگردان آن را درست‌كننده‌[7] در آن توبه مر اعتقاد و قصد مرا و بگردان آن را تعجيل‌كننده به سوى وفا كردن به آن توبه مر بينائى مرا و قبول كن اى پروردگار من توبه مرا پس بدرستى كه اين توبه سرزده است از روى خالص‌

[1] -يعنى از آن چيزهائى كه مى‌ترسم و از آنها اجتناب مى‌كنم.

[2] -توبه نصوح توبه‌اى را گويند كه در نهايت خلوص باشد و آن شخص را در آن توبه قصد رجوع به آن گناه نباشد بلكه بايد كه قصد عدم معاودت به آن معصيت را داشته باشد و بعضى گفته‌اند كه توبه نصوح پشيمانى در دل و استغفار به زبان و ترك همه گناهان به اعضا است و قصد به اين كه معاودت به هيچ يك از گناهان نكند و شك نيست كه چنين توبه كاملتر و بهتر است. و اللَّه يعلم

[3] -يعنى گفتن كلمه« استغفر اللَّه ربّى و أتوب اليه» كه صريح است در دلالت كردن آن بر اظهار پشيمانى و ندامت و بازگشت به سوى رحمت خداى.

[4] -مصارع جمع مصراع است و فيروزآبادى گفته كه مصرع به معنى افتادن به خاك است و به معنى موضع افتادن نيز آمده و در اين مقام معنى اول مناسب است.

[5] -يعنى و قبول كن توبه مرا و در مقابل آن عوض بده ثواب بزرگ خود را و محل رجوع كريم و شريف را يعنى بهشت را و برطرف گردان عقاب و عذاب را تا به آخر. و اللَّه يعلم

[6] -يعنى و اين توبه را پاك‌كننده از براى نجاستها و كثافتها گناهان بدن من بگردان. و اللَّه يعلم

[7] -يعنى قصد و اعتقاد مرا در آن توبه كردن درست و صحيح كند.