«و خداوند شما را از شكم مادرانتان بيرون فرستاد، درحالى‌كه هيچ نمى‌دانستيد، و گوش و چشم و عقل در اختيار شما گذاشت، شايد شكر او را به جاى آوريد.»

راضى به قضاى پروردگار:

«وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْ‌ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرِينَ الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ»[1]

«به‌طور مسلّم ما همه شما را با امورى هم‌چون ترس و گرسنگى و زيان مالى و جانى و كمبود ميوه‌ها آزمايش مى‌كنيم، و بشارت ده صابران و پايداران را! آنها كسانى هستند كه هرگاه مصيبتى به آنها برسد، مى‌گويند: ما از آن خدا هستيم و به سوى او بازمى‌گرديم، اين‌ها كسانى هستند كه لطف و رحمت خدا و درود الهى بر آنهاست و آنها هستند هدايت‌يافتگان.»

«أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتى‌ نَصْرُ اللَّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ»[2]

«آيا گمان كرديد داخل بهشت مى‌شويد، بى‌آن‌كه حوادثى هم‌چون حوادث سخت گذشتگان به شما برسد، همان‌ها كه شدايد و زيان‌هاى فراوان به آنها رسيد و آن‌چنان ناراحت و متزلزل شدند كه پيامبر الهى و افرادى كه ايمان آورده بودند، گفتند: پس يارى خدا كجاست؟! آگاه باشيد، يارى خدا نزديك است.»

«الم أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ لَيَعْلَمَنَّ الْكاذِبِينَ»[3]

«الم، آيا مردم گمان كردند، همين اندازه كه اظهار ايمان كنند (و شهادت به توحيد و رسالت پيامبر دهند)، به حال خود واگذارده خواهند شد و آنها امتحان نمى‌شوند؟! ما كسانى را پيش از آنها آزمايش كرديم، (آرى) بايد خدا بداند! چه كسانى راست مى‌گويند و چه كسانى دروغگو هستند.»

[1] - بقره( 2) آيه 157- 155.

[2] - بقره( 2) آيه 214.

[3] - عنكبوت( 29) آيه 3- 1.