«پاداشها و مواهبى كه نزد خداست، بهتر و پايدارتر است، براى كسانى
كه ايمان آوردهاند و بر پروردگارشان توكّل مىكنند، براى كسانى (بهتر و پايدارتر
است) كه از گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب ورزند، و هنگامى كه خشمگين مىشوند،
عفو كنند، و آنها كه دعوت پروردگارشان را اجابت كرده و فرمانهاى او را به جان و
دل پذيرفتهاند، و نماز را برپا داشتهاند و كار آنها به طريق شورى و مشورت در
ميان آنها صورت مىگيرد.»
دورى از فساد:
«وَ لا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاحِها»*[2]
«در روى زمين فساد نكنيد، بعد از آنكه اصلاح شده است.»
«و آنها كه عهد الهى را بعد از محكم كردن مىشكنند، و پيوندهايى را
كه فرمان به برقرارى آنها داده، قطع مىكنند، و در روى زمين افساد مىنمايند، لعنت
و مجازات سراى ديگر از آنهاست.»
«نشانه دشمنى باطنى او اين است كه وقتى روى برمىگرداند و از نزد تو
خارج مىشود، كوشش مىكند كه در زمين، فساد راه بيندازد، و زراعت و چهارپايان را
نابود كند، با اينكه مىداند خداوند فساد را دوست نمىدارد.»