هنگامى كه گفته شود: برخيزيد! برخيزيد.»

موضوع گفت‌وگو خير باشد:

«وَ تَناجَوْا بِالْبِرِّ وَ التَّقْوى‌ وَ اتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ»[1]

«به كار نيك و تقوا نجوا كنيد، و از خدايى كه همگى نزد او جمع مى‌شويد، بپرهيزيد.»

حرف زدن با خوش‌ترين عبارات:

«وَ قُلْ لِعِبادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبِيناً»[2]

«و به بندگان من بگو: سخنى را بگويند كه بهترين باشد، چرا كه (اگر قول احسن را ترك گويند و به خشونت و لجاج برخيزند)، شيطان در ميان آنها فساد و فتنه مى‌كند، زيرا شيطان از آغاز دشمن آشكارى براى انسان بوده است.»

كسب اجازه در هنگام رفتن:

«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ إِذا كانُوا مَعَهُ عَلى‌ أَمْرٍ جامِعٍ لَمْ يَذْهَبُوا حَتَّى يَسْتَأْذِنُوهُ»[3]

«مؤمنان واقعى كسانى هستند كه ايمان به خدا و رسولش آورده‌اند و هنگامى كه در كار مهمّى كه حضور جمعيّت را ايجاب مى‌كند، با او باشند، بدون اذن و اجازه او به جايى نمى‌روند.»

[1] - مجادله( 58) آيه 9.

[2] - اسراء( 17) آيه 53.

[3] - نور( 24) آيه 62.