السَّبِيلِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ»[1]

«از تو مى‌پرسند چه چيز را انفاق كنند، بگو: هر خير و نيكى (و هرگونه سرمايه سودمند مادّى و معنوى) كه انفاق مى‌كنيد، براى پدر و مادر و نزديكان و يتيمان و مستمندان و واماندگان در راه باشد و هر كار خيرى كه انجام مى‌دهيد، خدا آگاه است.»

«وَ بِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً وَ بِذِي الْقُرْبى‌ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينِ وَ الْجارِ ذِي الْقُرْبى‌ وَ الْجارِ الْجُنُبِ وَ الصَّاحِبِ بِالْجَنْبِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ وَ ما مَلَكَتْ أَيْمانُكُمْ.»[2]

«و به پدر و مادر نيكى كنيد! هم‌چنين به خويشاوندان و يتيمان و مستمندان و همسايگان نزديك و دور و به دوست و هم‌نشين و واماندگان و بردگانى كه مالك آنها هستيد.»

به ثمر رساندن اموال يتيمان:

«وَ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْيَتامى‌ قُلْ إِصْلاحٌ لَهُمْ خَيْرٌ وَ إِنْ تُخالِطُوهُمْ فَإِخْوانُكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ»[3]

«از تو درباره يتيمان سئوال مى‌كنند، بگو: اصلاح كار آنان بهتر است، و اگر زندگى خود را با آنان بياميزيد (مانعى ندارد)، آنها برادر شما هستند، خداوند مفسد را از مصلح مى‌شناسد.»

آزاد كردن بردگان:

«وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ وَ آتَى الْمالَ عَلى‌ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‌ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ السَّائِلِينَ وَ فِي الرِّقابِ».[4]

«بلكه نيكى (نيكوكار) كسانى هستند كه به خدا و روز جزا و فرشتگان و كتاب‌هاى آسمانى و پيامبران ايمان آورده‌اند، مال خود را با تمام علاقه‌اى كه دارند، به خويشاوندان و يتيمان و مستمندان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان مى‌دهند.

«وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ فَكُّ رَقَبَةٍ»[5]

[1] - بقره( 2) آيه 215.

[2] - نساء( 4) آيه 36.

[3] - بقره( 2) آيه 220.

[4] - بقره( 2) آيه 177.

[5] - بلد( 90) آيه 12 و 13.