فصل سوم اخلاق اجتماعى‌

اوّلا- زنهارها:

آدم‌كشى:

«وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ»[1]

«دست به خون بى‌گناهان نيالاييد و نفوسى را كه خداوند محترم شمرده و ريختن خون آن‌ها مجاز نيست، به قتل نرسانيد، مگر اين‌كه طبق قانون الهى اجازه قتل آنها داده شده باشد.»

«مِنْ أَجْلِ ذلِكَ كَتَبْنا عَلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعاً»[2]

«به خاطر همين موضوع بر بنى اسرائيل مقرّر داشتيم كه هرگاه كسى انسانى را بدون ارتكاب قتل و بدون فساد در روى زمين به قتل برساند، چنان است كه گويا همه انسان‌ها را كشته است.»

«وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ أَنْ يَقْتُلَ مُؤْمِناً إِلَّا خَطَأً وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً خَطَأً فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ وَ دِيَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلى‌ أَهْلِهِ إِلَّا أَنْ يَصَّدَّقُوا»[3]

«براى هيچ مؤمنى مجاز نيست كه فرد باايمانى را جز از روى خطا به قتل برساند؛ كسى كه مؤمنى را از روى خطا به قتل رساند، بايد يك برده مؤمن را آزاد كند و خون‌بهايى به كسان او بپردازد، مگر اين‌كه خاندان مقتول با رضايت خاطر از ديه بگذرند.»

«وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فِيها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً

[1] - انعام( 6) آيه 151.

[2] - مائده( 5) آيه 32.

[3] - نساء( 4) آيه 92.