سكنا دادن، و رفتار خوش به اميد سازش:

«يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ وَ أَحْصُوا الْعِدَّةَ وَ اتَّقُوا اللَّهَ رَبَّكُمْ لا تُخْرِجُوهُنَّ مِنْ بُيُوتِهِنَّ وَ لا يَخْرُجْنَ إِلَّا أَنْ يَأْتِينَ بِفاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ وَ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ لا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذلِكَ أَمْراً»[1]

«اى پيامبر! هر زمان خواستيد زنان را طلاق دهيد، در زمان عدّه آنها را طلاق گوييد و حساب عدّه را نگه داريد و از خدايى كه پروردگار شماست، بپرهيزيد، نه شما آنها را از خانه‌هايشان بيرون كنيد و نه آنها (در دوران عدّه) بيرون روند، مگر اين‌كه كار زشتى آشكارا انجام دهند. اين‌ها حدود و مرزهاى الهى است، هركس از حدود الهى تجاوز كند، به خويشتن ستم كرده، تو نمى‌دانى شايد خداوند بعد از اين وضع تازه (وسيله اصلاحى) فراهم كند.»

«أَسْكِنُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ سَكَنْتُمْ مِنْ وُجْدِكُمْ وَ لا تُضآرُّوهُنَّ لِتُضَيِّقُوا عَلَيْهِنَّ وَ إِنْ كُنَّ أُولاتِ حَمْلٍ فَأَنْفِقُوا عَلَيْهِنَّ حَتَّى يَضَعْنَ حَمْلَهُنَّ فَإِنْ أَرْضَعْنَ لَكُمْ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ وَ أْتَمِرُوا بَيْنَكُمْ»[2]

«آنها را هرجا خودتان سكونت داريد و در توانايى شماست، سكونت دهيد، به آن‌ها زيان نرسانيد تا كار را بر آنان تنگ كنيد (مجبور به ترك منزل شوند). و اگر باردار باشند نفقه آن‌ها را بپردازيد تا وضع حمل كنند، و اگر براى شما فرزند را شير مى‌دهند، پاداش آنها را بپردازيد. (درباره سرنوشت فرزندان، كار را) با مشورت شايسته انجام دهيد.»

زن طلاق گرفته پيش از آميزش عدّه ندارد:

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا نَكَحْتُمُ الْمُؤْمِناتِ ثُمَّ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ فَما لَكُمْ عَلَيْهِنَّ مِنْ عِدَّةٍ تَعْتَدُّونَها فَمَتِّعُوهُنَّ وَ سَرِّحُوهُنَّ سَراحاً جَمِيلًا»[3]

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! هنگامى كه با زنان باايمان ازدواج كرديد و قبل از هم‌بستر شدن طلاق داديد، عدّه‌اى براى شما بر آنها نيست كه بخواهيد حساب آن را نگاه داريد، آنها را (با هديه مناسبى) بهره‌مند سازيد و به‌طور شايسته‌اى رهايشان كنيد.»

[1] - طلاق( 65) آيه 1.

[2] - طلاق( 65) آيه 6.

[3] - احزاب( 33) آيه 49.