درجه‌اى بالا به بالاتر مى‌برد، و صفت رذيله ناپسند، يك بازدارنده‌اى است كه ما را سطحى و مبتذل مى‌گرداند، بلكه از انسانيّتمان جدا مى‌سازد.

آيا مايليم كه با برخى از تمثيل‌هاى قرآن كريم آشنا شويم كه بدان وسيله ثابت كرده است كه سروكار با خير و شر در اشكال مختلف اثر خود را در وجود انسانى پديد مى‌آورد؟ اينك در جلو چشمان خواننده:

خوبى‌هاى فضيلت:

1- نماز: نسبت به آن كسانى كه آن را با روح و حقيقت به‌جا مى‌آورند، دو وظيفه اخلاقى دارد: تنها به اين اكتفا نمى‌كنند كه از فحشا و منكر بازمى‌دارد: «تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ»[1]، بلكه‌ «وَ لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ»[2]، بنابراين؛ ما را از نظر روحى و روانى به منبع جامع و شامل تمام كمالات پيوند مى‌دهد.

2- صدقه: نيز اثرى با دو فايده آميخته دارد كه عبارت از پاكداشت نفس، در وقتى كه آن را از حرص افزون بر كسب بازمى‌دارد، و نيز شادابى و سرسبزى آن را بالا مى‌برد: «خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكِّيهِمْ بِها»[3]

3- روزه: روزه نيز هم‌چنين يك نقش دوجانبه دارد: هم ما را از شرّ و بدى بازمى‌دارد و هم از لغزش و سستى اعضا و جوارح‌مان جلوگيرى مى‌كند و ما را توانايى بيشترى مى‌دهد تا قانون را محترم شماريم و نيز روزه وسيله تقواست: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ.»[4]

4- ممارست و حكمت: به راستى انجام مداوم اعمال ارزشمند و افعال با فضيلت، انسان را در برخورد با دشمن، حكيم و شجاع مى‌سازد و در وقت خوشى و رفاه نيز بخشنده و كريم‌

[1] - عنكبوت( 29) آيه 45:( به راستى كه نماز- انسان را-) از زشتى‌ها و منكرات بازمى‌دارد.

[2] - عنكبوت( 29) آيه 45: ذكر و ياد خدا از آن هم برتر و بالاتر است.

[3] - توبه( 9) آيه 103: از اموال آنها صدقه( يعنى زكات) بگير!

[4] - بقره( 2) آيه 183: اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، روزه بر شما نوشته شده است، آن‌گونه كه بر امّت‌هايى كه قبل از شما بودند، نوشته شده بود، شايد پرهيزگار شويد.