ديدى من عملى نداشتم. عابد اصرار كرد كه فكر كن شايد يادت آيد زن گفت: من يك خصلت داشتم و آن اين كه هر گاه در شدت و سختى قرار مى‌گرفتم تمنا و آرزوى آسايش را نمى‌كردم و هر گاه در آفتاب قرار مى‌گرفتم آرزوى سايه را نمى‌كردم و هر گاه مريض مى‌شدم آرزوى سلامت را نمى‌كردم. عابد دستهايش را به سرش گذاشت و گفت: به خدا سوگند كه اين يك خصلت، خصلت عظيمى است كه بسيارى از بندگان خدا از به دست آوردن آن عاجز هستند.