علامت مؤمن اين است كه به مقدرات خدا راضى باشد

22-

«و قيل للصّادق 7‌ باىّ شي‌ء يعلم [يعرف‌] المؤمن بانّه مؤمن؟

قال: بالتّسليم للَّه و الرّضا فيما ورد عليه من سرور أو سخط[1].»

مردى به امام صادق 7 عرض كرد: مؤمن به چه علامت شناخته مى‌شود؟ حضرت فرمود: به تسليم خدا بودن، و راضى بودن به آنچه برايش پيش مى‌آيد، چه آن چيزهايى كه مايه سرور است و چه چيزهايى كه مايه ناراحتى و نگرانى است (مؤمن در تمام حالات شادى و ناخرسندى، تسليم خدا است پس اگر در برابر بلاها از خدا راضى و خرسند باشد علامت اين است كه مؤمن است و اگر ناراحت شود و به كار خدا اعتراض كند علامت اين است كه مؤمن نيست).» در اسرائيليات روايت شده است كه: عابدى سال‌هاى طولانى خدا را عبادت مى‌كرد، شبى در خواب ديد كه فلان زن كه در دنيا خيلى اهل عبادت نبود در بهشت رفيق و همنشين او است شب‌ها مشغول عبادت بود و روزها روزه داشت و آن زن شبها تا صبح مى‌خوابيد و روزه نمى‌گرفت. لذا عابد تعجب كرد و او را به مهمانى خود دعوت كرد تا از او سؤال كند كه چه عملى در دنيا داشت كه در اينجا رفيق و همنشين او است. وقتى با اصرار مهمانى عابد را پذيرفت عابد از او سؤال كرد كه چه عملى دارى آيا غير از آن چه من ديدم عملى ديگر هم داشتى؟ زن گفت: نه به خدا سوگند غير از آنچه‌

[1] - اصول كافى، ج 2، ص 62