به نقل شهيد ثانى، پيامبر اكرم 6 براى وقت نماز انتظار مى‌كشيد و شوقش براى عبادت افزون مى‌شد و چشم به راه رسيدن وقت نماز بود.[1] نماز و عبادت را بسيار دوست مى‌داشت و مى‌فرمود:

«جُعِلَ قُرِّةُ عَينى فى الصّلاةِ و الصَّومِ».[2]

روشنايى چشم من در نماز و روزه قرار داده شده است.

در ماه‌هاى رمضان عاشقانه‌تر عبادت مى‌كرد. دستور مى‌داد براى او خيمه‌اى در مسجد مى‌زدند، از زنان فاصله مى‌گرفت، رختخوابش را جمع مى‌كرد و خود را فارغ و خالص براى اعتكاف و عبادت مى‌ساخت.[3]

به ابوذر غفارى مى‌فرمود: اى ابوذر! خداوند نماز را محبوب من ساخته است همچنان كه غذا را محبوب گرسنه و آب را محبوب تشنه قرار داده است، گرسنه هر گاه طعام بخورد سير مى‌شود و تشنه با خوردن آب سيراب مى‌گردد، ولى من از نماز سير نمى‌شوم:

«... وَانا لااشْبَعُ مِنَ الصّلاةِ».[4]

3- شاكر و سائل‌

حضرت رسول 6 هم زبانى شاكر بر نعمت‌ها داشت، هم‌

[1] - سنن النبى، ص 268، حديث 275.

[2] - همان، حديث 278.

[3] - بحار الانوار، ج 16، ص 273.

[4] - سنن النبى، ص 269.