دستانى پيوسته به دعا بلند در درگاه خداى بزرگ، كمال را هم در همين مى‌ديد. اگربه مقام «رسالت» رسيد چون «عبوديت» داشت و چون «بنده» بود «رسول» شد. در تشهدهاى نماز نيز ابتدا به عبوديت او گواهى مى‌دهيم سپس به رسالت او، چون آن بود كه زمينه ساز اين گشت. (اشهدُ انَّ مُحمَّداً عَبدُهُ وَ رسولُهُ).

به روايت امام صادق 7 روزى جبرئيل بر حضرت پيامبر 6 نازل شد و عرض كرد:

خداى متعال سلام مى‌رساند و مى‌فرمايد: اين دشت مكّه و بطحا از آنِ توست، اگر بخواهى آن را برايت پر از طلا كنم!

حضرت رسول سه بار به آسمان نگاه كرد، سپس گفت:

نه، خدايا! مى‌خواهم يك روز سير باشم تا تو را حمد و شكر كنم، يك روز گرسنه باشم تا از تو مسئلت نمايم:

«لا يا ربِّ! وَلكنْ اشبَعُ يوماً فَاحمَدُكَ وَاجُوعُ يوماً فَاسأَلُكَ».[1]

اين نهايت اشتياق بندگى است تا پيوسته عاكف درگاه حق و معتكف آستان عبوديت خدا باشد.

4- حق بندگى‌

برخى متظاهرانه اداى بندگى و عبوديت در مى‌آورند و

[1] - مكارم الاخلاق، طبرسى، ص 24.