شيفتگى او به عبادت و نماز، در حدى بود كه هنگام نماز توجّه حضرت از هر چيز بر مى‌گشت و به خداوند معطوف مى‌شد. از قول عايشه نقل شده است كه:

«كانَ رسولُ اللَّه 6 يُحدِّثنا و نُحَدِّثُهُ فَاذا حَضَرَتِ الصّلاةُ فكأنَّهُ لَمْ يَعرِفْنا و لم نَعرِفهُ».[1]

رسول خدا چنين بود كه با ما مشغول صحبت و گفتگو بود. چون وقت نماز مى‌رسيد (چنان حالش دگرگون مى‌شد كه) گويا نه او ما را مى‌شناخته و نه ما او را مى‌شناسيم.

2- شوق به نيايش‌

عارفان، مشتاق زمزمه و گفتگو با محبوبند. چه كسى از پيامبر خدا عارف‌تر و عاشق‌تر به پروردگار بود؟ نشانه اين اشتياق، در چشم دوختن به وقت نماز و حالت انتظار براى وقت اذان بود.

بخشى از وقت خود را در خانه اختصاص به عبادت مى‌داد.[2] در همه حال، نشستن و برخاستن حضرت همراه با ياد خدا بود:

«وكانَ لايَقومُ ولايَجلِسُ الّا عَلى ذِكراللَّه».[3]

[1] - سنن النبى، ص 251، حديث 283.

[2] - محجة البيضاء، ج 4، ص 160.

[3] - همان، ص 130.