چيزى است كه در رفتار آن حضرت مشهود بود.

به نقل هند بن ابى هاله تميمى: «يَمشى هَوْناً، سريعَ المَشْيَةِ ....»[1] آن حضرت با آرامش و وقار راه مى‌رفت، در عين حال، تند و چابك بود.

3- مراعات افراد پياده‌

گاهى سواره از حال پياده بى خبر است. سوار بر مركب پيش مى‌تازد و افراد بى وسيله و مركب را پشت سر مى‌گذارد، يا با بى اعتنايى از كنار آنها مى‌گذرد. بى‌توجهى به پيادگان نوعى غرور را همراه دارد و سوار نكردن بر وسيله نقليه خويش، نوعى عمل غير انسانى و دور از عواطف بشرى است.

پيامبر خدا 6 اگر گاهى سواره بود، اجازه نمى‌داد كه كسى يا كسانى پياده همراه وى و ملازم ركاب، مسير را طى كنند و او سواره باشد. يا پياده را هم سوار مى‌كرد، يا مى‌فرمود كه: برو و فلان جا منتظر من باش:

«انَّ رَسُولَ اللَّه 6 لايَدَعُ احداً يَمشى مَعَهُ اذا كانَ راكِباً حتّى يَحْمِلَهُ مَعَهُ، فَانْ ابى قال: تَقَدَّمْ امامى وَادْرِكْنى فِى المَكانِ الّذى‌ تُريدُ».[2]

[1] - مكارم الاخلاق، ص 12.

[2] - بحار الانوار، ج 16، ص 236. مكارم الاخلاق، ص 22.