بِمَشىِ عاجزٍ وِلابِكَسْلانَ».[1]

مشى محكم نشانه عاجز و سست و كسل نبودن حضرت بود.

در نقل ديگر از حضرت على 7 آمده است كه چنان راه مى‌رفت كه گويى در سراشيبى گام برمى‌دارد، شيوه‌اى كه پيش از آن و بعد از آن ديده نشده است.[2]

به نقل جابربن عبداللَّه انصارى:

«كانَ رسُولُ اللَّهِ 6 فى اخْرَياتِ النّاسِ يُزجِى الضَّعيفَ وَ يُرْدِفُهُ وَيَدُلُّهُمْ».[3]

پيامبر خدا 6 در اواخر مردم راه مى‌رفت، ناتوانان را كمك مى‌كرد و بر مركب خويش سوار مى‌نمود و آنان را راهنمايى مى‌كرد.

2- تند، اما باوقار

رعايت اعتدال در رفتار، سيره پيامبرانه است. گاهى تند رفتن، به سبُكى و خفّت مى‌انجامد، گاهى هم آرام و سنگين راه رفتن سر از تكبر و غرور در مى‌آورد. ايجاد موازنه در راه رفتن، به حالتى كه نه مغرورانه باشد، نه سبك و نه عاجزانه‌

[1] - بحار الانوار، ج 16، ص 236.

[2] - همان، نيز: سنن النبى، ص 46.

[3] - مكارم الاخلاق، ص 22، سنن النبى، ص 71.