در عين كمال نماز، خطبه‌هايش كوتاه‌ترين بود و كمترين سخن بيهوده و غير لازم نداشت.

اين رعايت حال مردم و «مردم دارى» او را نشان مى‌داد.

6- همدلى و همزبانى با مردم‌

از جلوه‌هاى ديگر مردم دارى و مردمى زيستن آن حضرت آن بود كه در جلسات با مردم به سخن مى‌پرداخت و از همان سخنان مى‌گفت كه آنان مى‌گفتند، در طرح مشكلات اجتماعى و مسائل روز مرّه و گرفتارى‌هاى زندگى، يا طرح موضوعات دينى و دنيوى و اخروى با آنان هم آوا و هم سخن مى‌شد، نه آنكه خويش را جدا از مردم به حساب آورد و در گفتگوها با مردم محشور و مخلوط نشود.

زيد بن ثابت نقل مى‌كند:

«هر گاه نزد پيامبر مى‌نشستيم، اگر سخنى در ياد آخرت مى‌گفتيم با ما هم سخن مى‌شد.»[1]

گاهى براى آنكه سخنش كاملًا براى طرف مقابل مفهوم و بى ابهام باشد، آن را سه بار تكرار مى‌فرمود:

«كانَ رَسُول اللَّه 6 اذا حَدَّثَ الحديثَ او سَأَلَ عَنِ الأمرِ كَرَّرهُ ثلاثاً لِيَفْهَمَ ويُفهَمَ عَنْهُ».[2]

[1] بحار الانوار، ج 16، ص 235.

[2] مكارم الاخلاق، ص 20.