4- سخن با تبسّم‌

از نمودهاى حسن خلق، آميختن سخن با لبخند است.

هم جاذبه مى‌آفريند، هم سخن را دلنشين‌تر مى‌سازد.

سخن گفتن پيامبر 6 آميخته به تبسمى مليح و دلنشين بود:

«كانَ رَسُولُ اللَّه 6 اذا حَدَّثَ بِحَديثٍ تَبَسَّمَ فى‌ حَديثِهِ».[1]

گاهى هم با ديگران، با گفتار خويش، مزاح و شوخى مى‌كرد، با اين هدف و قصد كه آنان را مسرور و خرسند سازد.[2]

5- خلاصه گويى‌

پر حرفى، آزار دهنده شنونده است و او را خسته مى‌كند. سخنرانى‌هاى طولانى موجب گريز افراد از جلسات مذهبى، يا نماز جمعه و مجالس وعظ مى‌گردد. رسول اكرم 6 كه همه كلماتش نور و حكمت و آموزنده بود، رعايت مى‌كرد كه خطبه‌هايش كوتاه باشد:

«كانَ اقْصَرَ النّاسِ خُطبةً وَاقَلَّهُ هَذَراً».[3]

[1] سنن النبى، علامه طباطبايى، ص 48.

[2] همان.

[3] بحار الانوار، ج 16، ص 237، مكارم الاخلاق، ص 23.