رسول خدا 6 هم كلام خويش را با تبسّم مى‌آميخت، هم چهره‌اى خندان داشت، هم به چهره ديگران لبخند مى‌زد و خوشرويى و خوشخويى با مردم از خصلتهاى وى بود. در حديث است:

«كانَ اكْثَرَ النّاسِ تَبَسُّماً و ضِحْكاً فى وُجُوهِ اصْحابِه».[1]

بيش از همه، لبخند داشت و در روى يارانش خنده مى‌زد.

3- ادب در برخورد

حالت و گفتار هر كس در اوّلين لحظه برخوردش با مخاطبان آينه‌اى است كه درون را نشان مى‌دهد. سلام گفتن و دست دادن و مصافحه كردن، نشان ادب، تواضع و حسن خلق است.

در حديث آمده است:

«كانَ مِنْ خُلْقِهِ ان يَبْدَأَ مَنْ لَقِيَهُ بالسّلامِ».[2]

از خلق و خوى حضرت آن بود كه با هر كس برخورد مى‌كرد، آغاز به سلام مى‌نمود.

«اذا لَقِىَ مُسلِماً بَدَأَ بالْمُصافَحَة».[3]

هرگاه با مسلمانى ديدار مى‌كرد، با او دست مى‌داد.

[1] - المحجة البيضاء، فيض كاشانى، ج 4، ص 134.

[2] - المحجة البيضاء، فيض كاشانى، ج 4، ص 130.

[3] - سنن النبى، علامه طباطبايى، ص 62.