«يُشَيِّعُ الجَنائِزَ وَ يعودُ الْمرضى فى اقْصَى الْمَدينَةِ».[1]

رسول خدا 6 به تشييع جنازه مى‌رفت و در دورترين نقطه شهر «مدينه» به عيادت مريض مى‌پرداخت.

گاهى فرزندان خردسال را به حضور پيامبر مى‌آوردند، تا به عنوان تبرك و بركت يافتن، براى او از خدا خير و نيكى بخواهد، يا نامگذارى كند. رسول خدا 6 به خاطر دلجويى بستگان آن فرزند، او را مى‌گرفت و در دامن خويش مى‌نهاد.

گاهى اتفاق مى‌افتاد كه كودك همانجا ادرار مى‌كرد.

بعضى‌ها كه حضور داشتند، بر سر فرزند داد مى‌كشيدند و حضرت آنها را نهى مى‌كرد، آنگاه دعا يا نامگذارى را به پايان مى‌برد و اين گونه خويشاوندان آن نوزاد را خرسند مى‌ساخت تا نپندارند كه پيامبر، از آن پيش آمد ناراحت و آزرده شده است. چون بيرون مى‌رفتند، حضرت برخاسته، لباسش را آب مى‌كشيد و پاك مى‌كرد.[2]

2- خنده‌رويى‌

لبخند، محبت مى‌آورد و كدورت را مى‌زدايد. از اين شيوه محبّت‌آور، رسول خدا فراوان استفاده مى‌كرد. اغلب خندان و متبسّم بود، مگر آنگاه كه قرآن فرود مى‌آمد، يا در حال وعظ و پند دادن بود.

[1] - بحارالانوار، ج 16، ص 228.

[2] - مكارم الاخلاق، ص 25.