در خود دست دادن نيز رعايت مى‌كرد تا دست خويش را زود عقب نكشد، تا مبادا طرف مقابل احساس بى علاقگى و سردى در برخورد پيدا كند:

«اذا لَقِيَهُ احَدٌ مِنْ اصحابِهِ فَناوَلَ بِيَدِهِ ناوَلَها ايّاهُ فلَمْ يَنْزَعْ عَنْهُ حَتّى يَكُونَ الرَّجُلُ هُوَ الّذى يَنْزِعُ عَنْهُ».[1]

هرگاه با يكى از اصحاب ملاقات مى‌كرد و آن شخص دست پيش مى‌آورد، پيامبر خدا 6 با او دست مى‌داد و دست خويش را از دست او جدا نمى‌كرد تا اين كه شخص مقابل دست خود را عقب بكشد و از دست آن حضرت درآورد.

4- تفقّد و احوالپرسى‌

آگاهى «پيشوا» از حال و وضع «پيروان» و خبرگيرى از مشكلاتشان و سر زدن به خانه‌هايشان نيز از اسباب نفوذ در دلهاست. رسول خدا 6 از ياران خود غافل نمى‌ماند و رابطه‌ها را همچنان زنده و قوى نگاه مى‌داشت. به روايت امام على 7:

«اذا فَقَدَ الرَّجُلَ مِنْ اخوانِهِ ثَلاثَةَ ايّامٍ سَأَلَ عَنَهُ، فَانْ كانَ غائِباً دَعا لَهُ و انْ كانَ شاهِداً زارَهُ و انْ كانَ مريضاً عادَهُ».[2]

[1] - مكارم الاخلاق، ص 17.

[2] - همان، ص 19.