بر «ذكر» مداومت نمود و بالاخره «غيبتى» بدست آورد. در اين غيبت ديد كه حضرت رسول اللّه 6 بر سر بام بلندى قرار دارند. سيد على سعى كرد كه تا آنجا برود و در قرب حضرت رسول 6 قرار بگيرد ولى نتوانست. پيغمبر اكرم 6 فرمودند: «نزد شيخ محمود مزدقانى برو تا ترا درين مقام بيارد»[1]

سيد ازين «غيبت» و فرمان رسول 6 شيخ اخى را آگاه كرد و از وى التماس كرد كه او را در خدمت شيخ مزدقانى رازى ببرد. و شيخ على او را در رباط خانقاه مزدقان‌[2] در حضور شيخ محمود آورد و معرفى نمود.

فاصله زمانى بين «ذكر» گفتن على همدانى در خدمت اخى‌[3] و رسيدن به خدمت شيخ مزدقانى زياد نبوده است. بنابراين سيد از 12 سالگى تا آخر حيات خود عابد و ذاكر بوده و وقتى در ضمن مجاهدات صعب و عبادات سخت خود فرمود: «آنچه با زين العابدين (ع) دادند بمن هم داده‌اند و صفت علياى زين العابدين از لقب شريفش معلوم ميشود»[4].

در حضور شيخ محمود

در وقت ملاقات على همدانى شيخ شرف الدين محمود مزدقانى رازى (م 766 ه) باو اينطور خطاب فرمود: «... اگر براى مخدومى در خانقاه آمدى من از سر قدم مى‌سازم كه مرا نبايد در خدمت تقصير كنم و اگر از براى خدمت آمدى كفش اين غلام سياه كه اوست كناس خانقاه پيش او بايد نهاد تا بمقصود برسى».[5].

سيد على براى خدمت و طى راه سلوك آمده بود و نه براى مخدومى. او تمايل شديد براى خدمت نشان داد و بدست شيخ بيعت سلوك نمود و خدمت‌

[1]- ايضا، با: برگ 11 لا برگ 10.

[2]- مزدقان در ميان رى قديم و ساوه، دهكده‌اى بوده است معجم البلدان، جلد 2، ص 121.

[3]- اخى على دوستى چون بيك وقت از شيخ علاء الدوله و شيخ محمود مزدقانى مستفيض ميگشته مولانا جامى او را« صاحب السر بين الاقطاب» خطاب كرده است.

نفحات الانس، ص 447.

[4]- خ م با برگ 24 ب.

[5]- خ م با برگ 11 و نيز در مستورات برگ 84 با تفاوت عبارات.