قضيّه تكرار شد، من متوجّه شدم كه اين كار را نبايد بكنم و نكردم.

در وصف حق تعالى فرموده: «فمن وصف الله سبحانه فقد قرنه و من قرنه فقد ثنّاه و من ثنّاه فقد جزّئه» خ 1 39 يعنى هر كس خدا را با اوصاف خارج از ذات توصيف كند (و صفات را عين ذات نداند) پس خدا را با چيزى مقارن كرده است، هر كس چنين كند، خدا را دو تا كرده و هر كه دو تا كند او را داراى جزء و مركّب دانسته است

قرن (بر وزن عقل): شاخ، آنگاه كه برج بن مسهر طائى از خوارج گفت: «لا حكم الّا الله» حضرت فرمود: «اسكت قبحكّ الله يا اثرم فو الله لقد ظهر الحق فكنت فيه ضئيلا... حتّى اذا نعر الباطل نجمت نجوم قرن الماعز» خ 184 268، ساكت شو اى دندان افتاده، خدا تو را از خير دور گرداند، به خدا قسم آنگاه كه حق ظاهر شد، در آن ضعيف بودى و چون باطل نعره كشيد مانند شاخ بز روئيدى و ظاهر شدى «اثرم» كسى كه دندانش افتاده است به كار بردن آن براى بى‌اهميّت بودن طرف است و تشبيه به ظهور شاخ بز اشاره به عدم شجاعت و قدرت است همانطور كه شاخ بز بدون توجّه مى‌رويد

قرن (بر وزن شرف) ريسمانى است كه با آن شتر را مى‌بندند، چنانكه فرموده: «فالله الله عباد الله فانّ الدنيا ماضية بكم على سنن و انتم و الساعة فى قرن» خ 190 281 «سنن» بر وزن شرف: طريق معروف است يعنى دنيا مانند گذشتگان بر ما خواهد شد، شما و قيامت با يك ريسمان بسته شده‌ايد، اشاره به نزديك بودن قيامت و مرگ است

«قرن» (مثل جسر) حريف، هم رزم در شجاعت، چنانكه فرموده: «فان الموت... زائر غير محبوب و قرن غير مغلوب» خ 230 351 مرگ زائرى ناخوشايند و حريفى است مغلوب ناشدنى

«قرن» بر وزن عقل جماعتى را گويند كه در زمان واحد نزديك هم زندگى مى‌كنند، جمع آن قرون است:

«القرن: القوم المتقرنون فى زمن واحد»

در قاموس و اقرب الموارد گويد: قرن هر امّتى است كه هلاك شده و احدى از آنها باقى نمانده است

ولى قيد «هلاك شدن» مورد تصديق قرآن نيست چنانكه فرموده: «أَ