111 165، يعنى نباريده است بر او باران دائمى و باران وسعت مگر آنكه ريخته است بر او ابر بلائى «هتن» انصباب و ريخته شدن «مزن»: ابر. «ديمه» باران دائمى بدون رعد و برق.

طمح

طمح و طموح: بلند شدن. نافرمانى كردن

«طمح بصره اليه: ارتفع»

و طمحت المرأة و الدابة طمحا و طموحا: نشزت و جمحت»

سه مورد از آن در «نهج» آمده است، دو تا از آن در نامه مالك اشتر است كه فرموده: «فانظر الى عظم ملك الله فوقك و قدرته منك... فان ذلك يطامن اليك من طماحك» نامه 53 428، بنگر به عظمت ملك خدا بالاى تو كه اين نگاه طغيان و سركشى تو را پائين مى‌آورد.

و درباره اشتباه در قتل و تازيانه زدن فرموده: «فلا تطمحّن بك نحوة سلطانك عن ان تودّى الى اولياء المقتول حقّهم» نامه 53 443، غرور تسلط تو نافرمانت نكند از اينكه حق اولياء مقتول را به آنها ندهى.

نقل است كه آن حضرت در ميان ياران خودش نشسته بود، زن زيبائى از آنجا گذشت، بعضى از حاضران به آن زن نگاه كردند، امام 7 فرمود: چشمهاى اين مردان نافرمان و سركش است و آن سبب هيجان شهوت آنهاست، چون كسى از شما زنى را ديد كه زيبائيش او را به عجب آورد، با زن خود نزديكى كنند كه آن زن ديده شده مانند زن اوست، يك نفر از خوارج كه حاضر بود گفت: خدا او را كافر از دنيا ببرد چقدر داناست اصحاب خواستند او را بكشند فرمود: دست برداريد كه سزاى او فحشى در برابر فحشى و يا عفو و گذشت از تقصير اوست.

: «انّ ابصار هذه الفحول طوامح و انّ ذلك سبب هيابها فاذا نظر احدكم الى امرأة تعجبه فليلامس اهله. فانما هى امرأة كامرأته فقال رجل من الخوارج: قاتله الله كافرا ما افقهه فوثب القوم ليقتلوه فقال 7، رويدا انّما هو سبّ بسبّ او عفو عن ذنب» حكمت 420

طمر

(مثل علم) لباس كهنه، به قولى: كساء پوسيده از غير پشم. جمع آن اطمار است و سه بار در «نهج» ديده مى‌شود، به عثمان بن حنيف فرماندار بصره در باره زهد خود مى‌نويسد: «و انّ امامكم قد اكتفى من دنياه بطمريه و من طعمه بقرصيه... فو الله ما كنزت من دنياكم تبرا... و لا اعدوت لبالى ثوبى طمرا» نامه 45 417، امام شما از لباس دنيا به دو لباس كهنه و از طعامش به دو قرص نان اكتفا كرده به خدا قسم از دنياى شما و لو ريزه طلائى ذخيره نكرده و براى لباس پوسيده‌ام، لباس كهنه‌اى آماده ننموده‌ام صلوات و سلام خدا بر تو اى انسان كامل.