الثواب»: دادن ثواب. درباره عدم امكان توصيف خداوند فرموده: «و من تناوله بحدود المخلوقين ابعد» خ 163 234، هر كه خدا را با اوصاف مخلوقات اخذ كند و بشناسد، از درك خداوند، بعيدتر خواهد شد. درباره خداوند فرموده: «و لا ينقصه نائل» خ 182، احسان و عطا، خدا را كمبود نمى‌آورد.

نوم

خواب، موارد زيادى از آن در «نهج» آمده است در مقام نصيحت فرموده: «لم ار كالجنّة نام طالبها و لم ار كالنار نام هاربها» خ 28 72، نديدم مانند بهشت كه طالب آن بخوابد و نديدم مانند آتش كه فرار كننده‌اش بخوابد، در جاى ديگر فرموده: «ينام الرجل على الثكل و لا ينام على الحرب» حكمت 307 يعنى انسان بر مرگ فرزندان صبر مى‌كند ولى براى ضرر مالى و غارت مال صبر نمى‌كند. نومة به ضمّ اول و فتح ثانى كثير النوم، چنانكه فرموده: «و ذلك زمان لا ينجو فيه الّا كلّ مؤمن نومة ان شهد لم يعرف و ان غاب لم يفتقد» خ 103 149، گويا منظور از كثير النوم كسى است كه از مشاركت كار اشرار به دور است كه چون ديدند او را نمى‌شناسند و چون غائب باشد از او سراغ نمى‌گيرند، ظاهرا اشاره به زمان تسلط بنى اميّه است. استنامة: انس گرفتن. و آرامش مثل آرامش خواب رفته، به مالك اشتر مى‌نويسد: «لا يكن اختيارك ايّاهم على فراستك و استنامتك و حسن الظنّ منك» نامه 53 437، اختيار و انتخاب حسابداران از روى فراست خود و از روى اعتماد و حسن ظنّ خود نباشد، چون مردان با تصنّع و حسن خدمت مى‌خواهند خود را در نزد والى، خوب جلوه دهند. «نيام» مثل رجال جمع نائم است چنانكه در حكمت 68 ديده مى‌شود.

نون

ماهى، جمع آن «نينان» است و فقط يك بار در «نهج» به چشم مى‌خورد، در رابطه با علم خداوند فرموده: «يعلم عجيج الوحوش فى الفلوات و معاصى العباد فى الخلوات و اختلاف اليننان فى البحار الغامرات» خ 198 312، مى‌داند