يعنى: طوفانى سنگباران شما را بگيرد و توطئه‌گرى از شما باقى نماند، آيا بعد از ايمان به خدا و بعد از جهاد كردنم در راه توحيد در ركاب رسول خدا ص، بگويم كافر شده‌ام‌؟!! اگر چنين گويم گمراه شده و از اهل هدايت نيستم، عجبا!! آن ناكسان بيحيائى را به كجا رسانده‌اند؟! خدايا آن بزرگوار چه آدم پر بلائى بود كه گروهى او را خدا خوانده و گروهى كافرش گفتند؟!!!

ابراهيم:

خليل الرحمن و ابو الانبياء صلوات الله عليه، اسم مباركش فقط دو بار در «نهج» يافته است يكى آنجا كه در ضمن نامه‌اى به معاوية آيۀ «إِنَّ أَوْلَى النّٰاسِ بِإِبْرٰاهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَ هٰذَا النَّبِيُّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ اللّٰهُ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ» كتاب ۲۸، ۳۸۷ آمده و ديگرى در حكمت ۹۶، ۴۸۴ كه باز در ضمن همين آيه است.

ابط:

(بكسر اوّل) زير بغل،

در حديث غدير آمده: «فرفع يده حتى رؤى بياض ابطيهما» يعنى دست على 7 را بقدرى بلند كرد، تا سفيدى زير بغل هر دو ديده شد، جمع آن «آباط» است كه فقط يكبار در نهج البلاغه به كار رفته، آنحضرت در رابطه با كسب صفات خوب فرموده: «اوصيكم بخمس لو ضربتم اليها آباط الابل لكانت لذلك اهلا لا يرجون احد منكم الا ربّه و لا يخافن الاّ ذنبه...» حكمت ۸۲، ۴۸۲، منظور زدن زير بغل شتر و راندن آن در مسافرت است.

اباق:

رفتن در حال خشم و قهر. چنانكه يكدفعه در قرآن آمده: «إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ» صافات: ۱۴۰ و دفعۀ ديگر فرموده: «وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغٰاضِباً» انبياء: ۸۷، و اينكه آنرا فرار عبد از مولايش گفته‌اند، قهر و غضب نيز در آن ملحوظ است، اين كلمه فقط يكبار آنهم به لفظ فاعل «آبق» در «نهج» آمده است، آنحضرت به حارث اعور مى‌نويسد: «و ايّاك ان ينزل بك الموت و انت ابق من ربك فى طلب الدنيا» نامۀ ۶۹، ۴۶۰ بترس از آنكه مرگ بر تو نازل شود در حاليكه با خدايت در طلب دنيا در قهرباشى.

ابل:

مطلق شتر اعم از نر و ماده و از هر جنس، چنانكه جمل شتر نر و ناقه شتر ماده است، لفظ آن مفرد است و دلالت بر جنس دارد، اين كلمه مجموعا يازده بار در «نهج» به كار رفته، از جمله در خطبۀ شقشقيّة در رابطه با عثمان بن عفان فرموده: