بدعة:

بدعت در اصل به معنى چيزى است كه بدون سابقه و بدون نقشه بوجود آمده است، سپس به معنى «زيادت در دين» به كار رفته است بعضى گويند: به معنى زيادت در دين يا نقص از آن است و در اصطلاح اهل شريعت «ادخال ما ليس من الدين فى الدين» است.

و خلاصه: بدعت آنستكه انسان از روى اغراض فاسد آنرا ساخته و سپس به دين خدا نسبت دهد.

امام صلوات الله عليه فرمايد: «انّ ابغض الخلائق الى الله رجلان رجل وكله الله الى نفسه فهو جائر عن قصد السبيل مشغوف بكلام بدعة و دعاء ضلالة...» خ 17، 59، مبغوضترين مخلوق نزد خدا دو شخص است اول مرديكه خدا او را به سر خود رها كرده، او از راه راست منحرف شده و به كلامى كه از خود ساخته و به دين نسبت مى‌دهد و به ضلالتى كه بر آن مى‌خواند شاد است. آنگاه كه عثمان در محاصره بود و امام پيش وى رفت در ضمن به او چنين فرمود: «فاعلم انّ افضل عباد الله عند الله امام عادل هدى و هدى فاقام سنة معلومة و امات بدعة مجهولة» خ 164، 234 جمع بدعة در «نهج» بدع بر وزن عنب آمده چنانكه مى‌فرمايد: «و ما احدثت بدعة الّا ترك بها سنّة فاتقوا البدع و الزموا المهيع» خ 145، 202 بدعتى احداث نشده مگر آنكه به جاى آن سنّتى ترك شده از بدعتها اجتناب كنيد و ملازم راه آشكار باشيد. بدعة و بدع جمعا شانزده بار در «نهج» آمده است.

بدل:

بر وزن عدل به معنى عوض گرفتن و چيزى را در جاى چيزى قرار دادن است راغب در مفردات گويد: ابدال، تبديل، تبدّل و استبدال همه به معنى عوض گرفتن است «بدل» بر وزن شرف چيز عوض گرفته شده است.

آنگاه كه ضربت زهرآلود ابن ملجم شقى لعنه اللّه بر فرق حضرت نشست در صبح آن چنين فرمود: «ملكتنى عينى و انا جالس فسنح لى رسول الله صلّى الله عليه و آله و سلّم فقلت يا رسول الله ماذا لقيت من امتك من الاود و اللّدد به فقال: ادع عليهم فقلت: ابدلنى الله بهم‌