پهلوى او زد. مهزور نام وادى‌اى است در مدينه كه فقط در هنگام بارش باران، آب در آن جارى مى‌شود. همان وادى قريظه است در عاليه مدينه.

مهزور و مذينيب:

دو وادى‌اند كه نخلستان‌هاى عوالى را آبيارى مى‌كنند و از به هم پيوستن آن دو، وادى بطحان، كه امروزه به آن وادى ابو جيده مى‌گويند، به وجود مى‌آيد.

[مهلّ:

محلّ اهلال؛ يعنى تلبيه كه همان ميقات است.[1]]

(1)

مهيعه:

همان جحفه است كه پيشتر در باره‌اش نوشتيم.

(2)

ميثب:

(به كسر اول و سكون دوم و فتح ثاء)، در لغت به معناى زمين نرم و هموار و نيز جدول يا جوى است. «ميثب» ملكى در مدينه و يكى از صدقات پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بوده كه مخيريق آن را براى پيامبر وصيت كرد. اسامى اين صدقات عبارت است از:

برقه، ميثب، صافيه، اعواف، حسنى، دلال و مشربه امّ ابراهيم.

[ميزاب:

ناودان كعبه است و در جهت شمالى كعبه و بر فراز حجر اسماعيل قرار دارد. طول آن چهار ذرع و عرض آن هشت انگشت مى‌باشد و تمام قسمت‌هاى داخلى و خارجى آن با ورقه‌هاى طلا پوشيده شده است.

كعبه در آغاز، تنها يك چهارديوارى بود و سقفى نداشت، هنگامى كه قريش آن را بازسازى كرد، سقفى براى آن ساخت و سپس ناودانى براى آن نصب كرد. ابن زبير نيز در بازسازى بعدى، ناودانى براى كعبه بر فراز حجر اسماعيل گذاشت.[2]]

(3)

ميسان:

در سرگذشت نعمان بن عدى آمده است كه وى به حبشه مهاجرت كرد و تا زمان خلافت عمر در آنجا بود. عمر او را به كارگزارى ميسان، از سرزمين بصره، گماشت. ميسان شهرى است در عراق، كنار رود دجله و در شمال شرقى بصره كه به «كوت» معروف است و كوت واژه‌اى است فارسى به معناى قلعه و دژ.

(4)

ميطان:

از كوه‌هاى مدينه است واقع در روبه‌روى شوران. در صحيح مسلم از آن ياد شده است.

______________________________
(1). لسان العرب، ج 11، ص 701

(2). موسوعة العربية العالميه، ج 23، ص 311

[1] . لسان العرب، ج 11، ص 701

[2] . موسوعة العربية العالميه، ج 23، ص 311