بعد از حيات پيامبر خدا اين سرزمين به دست مسلمانان فتح شد. نامه پيشگفته حضرت به جذاميان، خود يكى از نشانه‌ها و دلايل نبوت آن بزرگوار مى‌باشد و اشاره‌اى است به اين مطلب كه اسلام آن ديار را فرا خواهد گرفت.

(1)

ارما:

(به فتح همزه و سكون راء)، چاهى است كه غزوه ذات الرقاع در نزديكى آن به وقوع پيوست.

(2)

اروان:

نام چاهى است در مدينه منوّره كه به نام «ذروان» و «ذواروان» نيز خوانده‌اند. حرف ذال و نيز «اوران».

(3)

اريحاء:

در حديث بخارى آمده است كه عمر يهوديان خيبر را به تيماء اريحاء كوچاند. شارح بخارى مى‌نويسد: تيماء و اريحاء دو جاى مشهور است در نزديكى سرزمين طئ در ساحل دريا، واقع در ابتداى راه شام از مدينه.

البته تيماء معروف است. بعد از خيبر و در مسير راه اردن واقع شده است اما اريحاء، به نظر نمى‌رسد كه در خاك عربستان سعودى باشد، بلكه شهرى است در فلسطين.

(4)

اريس:

چاهى است كه به آن «بئر الخاتم» نيز مى‌گويند؛ زيرا انگشتر و خاتم پيامبر صلّى اللّه عليه و آله از دست عثمان در آن چاه افتاد.

پژوهشگران معتقدند اريس در غرب مسجد قبا، حدود 42 مترى در مسجد قديم، قرار داشته است.

(5)

ازرق:

واديى است. در حديث آمده است كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله به واديى رسيد و پرسيد: نام اين وادى چيست؟ عرض كردند: وادى ازرق ...

بكرى مى‌نويسد: وادى ازرق يك ميل پس از امج به مكه قرار دارد.

(6)

اساف:

نام يكى از بت‌هاى مكّه بوده كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله در روز فتح مكه آن را شكست.

از ابن بت همواره در كنار بتى ديگر به نام «نائله» اسم برده مى‌شود.

[اسبوع:

گاه بدون الف يعنى «سبوع» مى‌آيد؛ از عدد سبع يعنى هفت گرفته شده و به «اسبوعات» جمع بسته مى‌شود.

اين واژه بيشتر در مورد طواف‌هاى هفتگانه به گرد خانه كعبه به كار مى‌رود؛ مثلا گفته مى‌شود: «طفت بالبيت‌