كرده‌اند»[1].

شاطبى درباره وى مى‌گويد: «و حفص و بالإتقان كان مفضّلا[2]؛ حفص به جهت دقّت و اتقان در قرائت، برتر از ديگران شمرده مى‌شد».

ارباب نقد و تحقيق روايت حفص را از عاصم روايتى صحيح مى‌دانند. ابن معين گويد: «روايت صحيحى كه از قرائت عاصم باقى است، روايت حفص بن سليمان است»[3].

با اين كيفيت، قرائتى كه بين همه مسلمانان رواج يافت، قرائت عاصم از طريق حفص است.

4. علاوه بر آن اسناد حفص در نقل قرائت عاصم از على امير المؤمنين عليه السّلام، اسنادى صحيح و عالى است كه در ديگر قرائت‌ها نظير ندارد، زيرا:

اولا عاصم قرائت را به طور كامل از احدى غير از شيخ و استاد خود ابو عبد الرحمن سلمى اخذ نكرده كه شخصيّتى بزرگ و موجّه به شمار مى‌آمد و اگر عاصم اين قرائت را بر ديگرى عرضه كرده است، صرفا براى حصول اطمينان بوده است.

ابن عياش مى‌گويد: «عاصم به من گفت: احدى حرفى از قرآن را براى من قرائت نكرد، مگر ابو عبد الرحمن سلمى كه قرآن را از على عليه السّلام اخذ كرده است. من موقعى كه از نزد ابو عبد الرحمن بازمى‌گشتم، آنچه را كه فرا گرفته بودم بر زرّ بن حبيش كه قرائت را از عبد اللّه بن مسعود اخذ كرده بود، عرضه مى‌كردم»[4].

ثانيا هيچ‌گاه عاصم با استاد و شيخ خود ابو عبد الرحمن سلمى مخالفت نورزيد، زيرا يقين داشت آنچه را از او فرا گرفته، دقيقا همان است كه او از على عليه السّلام فرا گرفته است. عاصم در اين باره گويد: «من در قرائت هيچ اختلافى با ابو عبد الرحمن سلمى نداشتم و در هيچ مورد با قرائت او مخالفت نورزيدم، زيرا به يقين مى‌دانستم كه ابو عبد الرحمن سلمى نيز در هيچ موردى با قرائت على عليه السّلام مخالفت نورزيده است»[5].

[1] النشر في القراءات، ج 1، ص 156.

[2] شرح الشاطبية( سراج القاري)، ص 14.

[3] النشر في القراءات، ج 1، ص 156.

[4] معرفة القرّاء الكبار، از ذهبى، ج 1، ص 75.

[5] همان و الطبقات، ج 1، ص 348.