مقصود از صحابه در كلام بزرگان و پيروان مكتب اهل بيت عليهم السلام نيز صحابه‌اى است كه تعريف و توصيف ائمه اهل بيت عليهم السلام شامل آنها مى‌شود.

2. صحابه از نگاه امام رضا عليه السلام‌

طبق حديثى كه ابوجعفر صدوق- عليه الرحمه- از امام على بن موسى‌الرضا عليه السلام نقل مى‌كند، برخى از افراد كه عنوان صحابى را يدك مى‌كشند، تخصُّصاً از زمره صحابه بيرونند.

ابوجعفر صدوق از احمد بن محمد بن اسحاق طالقانى روايت مى‌كند كه پدرش گفت: هنگامى كه حضرت رضا عليه السلام در خراسان بود، مردى در خراسان سوگند خورد كه اگر معاويه از صحابه شمرده شود، همسرم را طلاق مى دهم. همه فقها فتوا دادند كه همسرش مُطَلَّقه گرديده است. وقتى از حضرت رضا عليه السلام استفتا شد، حضرت در پاسخ نوشت: «طلاق واقع نشده است.» فقها از ايشان توضيح خواستند. حضرت در پاسخ نوشت:

«در روايات شما هم آمده است كه ابو سعيد خُدرى نقل مى‌كند: پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در روز فتح مكه، به كسانى كه [از روى ناچارى‌] در آن روز اسلام آوردند- كه بسيار بودند و گرد حضرت را گرفته بودند و توقع داشتند آنان را جزو صحابه خود بشمرد- فرمود: «أَنْتُمْ خَيْرٌ وَ أَصْحَابِي خَيْرٌ وَ لا هِجْرَةَ بَعْدَ الْفَتْحِ.» (شما جايگاه خود را داريد و اصحاب من جايگاه خود را و هجرت- كه شرط نخست صحابى بودن است‌[1]- پس از فتح مكه، جايگاهى براى مردم آن سامان ندارد.)

[1] . بدين معنا كه اسلام آوردن وى از روى انتخاب صحيح باشد، نه از روى ناچارى.