داد، طلحةبن‌عبيداللَّه به مولا اميرمؤمنان عليه السلام عرض كرد: «به ياد دارى آن روزى را كه مصحف خود را بر مردم عرضه داشتى و نپذيرفتند؟ چه مى‌شود امروز آن‌را ارائه دهى تا شايد رفع اختلاف شود؟» حضرت از جواب دادن سرباز زد. طلحه سؤال خود را تكراركرد. حضرت فرمود: «عمداً از جواب سرباز زدم.» آنگاه به طلحه فرمود: «آيا اين قرآن كه امروزه در دست مردم است، تمامى آن قرآن است يا آنكه غير از قرآن نيز داخل آن شده‌است؟» طلحه گفت: «البته تمامى آن قرآن است.» حضرت فرمود: «اكنون كه چنين است، اگر آن‌را گرفته و عمل كنيد، به رستگارى رسيده‌ايد.» طلحه گفت: «اگر چنين است، پس ما را بس است.» و ديگر چيزى نگفت.[1] حضرت با اين جواب خواستند تا علاوه بر حفظ وحدت، صلابت و استوارى قرآن محفوظ بماند.

جمع زيد بن ثابت‌

پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله به جمع قرآن توصيه فرمود تا مانند تورات يهود در معرض ضايع شدن قرار نگيرد.[2] على عليه السلام به اين وصيت عمل كرد؛ ولى به دلايلى از او پذيرفته نشد. اما از آنجايى كه قرآن زيربناى جامعه اسلامى و مرجع تشريع آيين اسلام بود، ضرورت داشت تا خلفاى وقت از ديگر كاتبان كلام الهى استفاده كرده و قرآن را از روى قطعات چوب و استخوان و سينه‌هاى حافظان قرآن فراهم و ضبط كنند؛ به خصوص آنكه در جنگ يمامه هفتاد تن و به قولى چهارصد تن از حافظان قرآن به شهادت رسيدند و اين زنگ خطرى براى مسلمانان بود.

بنابراين ابوبكر از زيدبن‌ثابت خواست تا قرآن را جمع آورى كند. زيد مى‌گويد: ابوبكر مرا فراخواند و پس از مشاوره با عمر- كه در آنجابود- گفت:

[1] . همان؛ ص 124.

[2] . تفسير قمى؛ ص 745.