حاكى از ايمان ثابت است. اين امر موجب مى‌گردد تا علماى راستين، موضع حكمت الهى را در نظر بگيرند و در پى جستن حقايق نهفته در پس آيات متشابهه روند. آنان در سايه علم و دانش استوار بوده، هرگز مضطرب نمى‌شوند و درمقابل آيات متشابهه نگران نمى‌شوند؛ زيرا ايمان دارند كه آيات متشابهه از همان منبعى صادر گشته كه آيات محكمه نشأت گرفته است و چنين مى‌انديشند كه بايد در پس پرده چيزهايى باشد كه ظاهر لفظ نمودار آن نيست؛ از اين رو به تأويل آيات متشابهه پى مى‌برند.

نمونه‌هايى از آيات متشابهه‌

پيش از اين يادآور شديم كه تشابه در آيات قرآن دو گونه است: تشابه اصلى و تشابه عرضى. ذيلًا از هر نوع يك نمونه مى‌آوريم:[1]

1. نفى تحيُّز

«تحيّز» عبارت است از اشغال مكان و دارا بودن جهت خاص (راست، چپ، جلو، پشت، بالا و پايين). اين از ويژگيهاى موجودات مادى و لازمه جسميت است.

«تحيّز» از ذات حق منتفى است؛ زيرا موجودى مجرد است؛ يعنى موجودى ماوراى ماده و از تمامى ويژگيهاى جسمانى منزه است.

ابوالحسن اشعرى (شيخ اشاعره) قائل به تحيّز است و خدا را داراى مكان و در جهت فوق (بالا) مى‌داند و شواهدى از آيات قرآن مى‌آورد[2]؛ از جمله:

[1] . الف) علوم قرآنى؛ ص 317- 294 ب) التمهيد؛ ج 3.

[2] . الف) التمهيد؛ ج 3، ص 111- 113 و 115- 116 ب) الإبانه؛ ص 26- 28.