«به خدا سوگندت مى‌دهم و از شما مى‌خواهم وقتى كه نامه‌ام را ديدى، برگردى. از راهى كه برگزيده‌اى برايتان نگرانم كه مبادا به هلاكت شما و نابودى اهل بيتت بانجامد. امروز اگر شما از دست بروى نور زمين خاموش خواهد شد، چرا كه شما بزرگ و مرشد راه يافتگان و اميد مؤمنين هستى، در رفتن عجله مكن، كه من به دنبال اين نامه خواهم آمد، و السلام.» (1) بعد عبد الله بن جعفر نزد عمرو بن سعيد بن عاص [والى مدينه‌] رفت و با او صحبت كرد، گفت: براى حسين [عليه السّلام‌] نامه‌اى بنويس و در آن به او أمان بده [قول عدم تعرّض بده‌] و او را به نيكى و احسان خويش اميدوار كن، و در نوشته‌ات به او اطمينان بده، و از او بخواه تا برگردد، شايد اين نامه موجب شود او به آن مطمئن گردد و مراجعت نمايد، نامه را با برادرت يحيى بن سعيد براى او [حسين عليه السّلام‌] بفرست چرا كه اين باعث مى‌شود [حسين عليه السّلام‌] به اين نامه اطمينان خاطر پيدا كرده و مطلب را از ناحيه شما جدّى تلقّى كند.

عمرو بن سعيد گفت: هر چه خواستى بنويس و برايم بياور تا من مهرش بكنم.

لذا عبد الله بن جعفر نامه را بدين شرح نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحيم، از عمرو بن سعيد به حسين بن على، از خدا مى‌خواهم شما را از آنچه مايه هلاكتتان است منصرف كند و بدانچه موجب هدايت شما است راهنمايى نمايد، به من رسيده كه شما رو به سوى عراق مى‌روى، تو را از اختلاف و تفرقه‌افكنى برحذر مى‌دارم، مى‌ترسم اين كار موجب نابودى‌ات گردد، لذا عبد الله بن جعفر و يحيى بن سعيد را به سوى شما فرستادم، با آن دو نزد من بيا، يقيناً پيش من در أمان خواهى بود و بر حسب كرم و بخشش و نيكى و حسن همجوارى با تو رفتار خواهد شد، خداوند شاهد و ضامن و ناظر و وكيل شما [در اين قول‌هايى كه دادم‌] باشد. و السلام عليك».

سپس [عبد الله بن جعفر] اين نامه را پيش عمرو بن سعيد آورد و گفت: مهرش‌