آنگاه [مسلم‌] گفت: ما در همه حال [چه خلافت بدست ما باشد و چه بدست شما] خدا را سپاسگزاريم، و به حكم خدا بين ما و شما دل خوش كرده‌ايم.

[ابن زياد] گفت: مثل اينكه گمان مى‌كنى براى شما از آن نصيبى وجود دارد.

[مسلم‌] گفت: بخدا قسم، گمان نيست بلكه يقين دارم! [سخن كه به اينجا رسيد ابن زياد] گفت: خدا مرا بكشد اگر تو را به گونه‌اى كه أحدى در [تاريخ‌] اسلام بدان گونه كشته نشده باشد به قتل نرسانم.

[مسلم‌] گفت: ديگر لزومى ندارد شما سخن از بدى كشتن و زشتى مثله كردن و بدى رفتار و ترس غلبه‌ات بگويى چرا كه در ميان مردم كسى براى اين كارها شايسته‌تر از شما نيست.

[وقتى مسلم اين جملات را گفت‌] پسر سميّه‌[1] [ابن زياد برآشفت‌] و شروع كرد به فحش دادن و ناسزا گفتن به مسلم و حسين عليه السّلام و على عليه السّلام و [پدر مسلم‌] عقيل.[2]

شهادت مسلم‌

(1) سپس [ابن زياد] گفت: [مسلم را] بالاى قصر ببريد و گردنش را قطع كنيد، و جسدش را به دنبال سرش به پائين بيندازيد.

[در اين بين مسلم به محمد بن اشعث‌] گفت: پسر اشعث، بخدا قسم اگر تو به من امان نمى‌دادى من تسليم نمى‌شدم؛ اكنون كه عهد و امانت شكسته شد برخيز [به‌

[1] سميّه نام مادر زياد پدر عبيد الله بود كه جزو زنان بدكاره و روسپى‌گر دوران جاهليت به حساب مى‌آمد و زياد مولود نامشروعى بود كه در اثر ارتباط نامشروع سميه با ابو سفيان و چند تن ديگر بدنيا آمده بود از اين رو به خاطر نامعلوم بودن پدر زياد، وى را به نام مادرش مى‌خواندند و زياد بن سميّه مى‌گفتند و از همين رو به عبيد الله بن زياد هم ابن سميّه پسر سميه مى‌گفتند، البته پس از مدتى معاويه زياد را فرزند پدرش ابو سفيان دانسته و او را برادر خويش خواند و با اين عمل يكى از زشت‌ترين منكرات دينى و عرفى را مرتكب شد.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 377، ادامه خبر سعيد بن مدرك و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 62 و 63، با كمى تغيير.