[مسلم‌] فرمود: اگر قصد دارد مرا بكشد ديگر سلامم سود نخواهد داشت. و اگر تصميم به قتلم ندارد، قسم به جانم [بعدها] سلام من بر او بسيار خواهد شد.

ابن زياد به [مسلم‌] گفت: به جانم قسم تو را مى‌كشم! ...

[مسلم‌] فرمود: اين گونه؟! [ابن زياد] گفت: آرى.

[مسلم‌] فرمود: پس اجازه بده وصيتم را به بعضى از بستگانم بگويم![1]

وصيت مسلم به عمر بن سعد

(1) [جناب مسلم‌] نگاهى به هم‌نشينان عبيد الله كرد، عمر بن سعد را در ميانشان ديد، فرمود: اى عمر! بين من و شما نسبت خويشاوندى است.[2] از تو درخواستى دارم، مى‌خواهم برآورده كنى، خواسته‌ام چيز سرّى است، ولى [عمر بن سعد] با اظهار بى‌توجهى به مسلم، به وى اجازه نمى‌داد خواسته‌هايش را بگويد تا اينكه عبيد الله به [عمر بن سعد] گفت: به خواسته پسر عمويت بى‌توجهى نكن، از اين رو [عمر بن سعد به اتفاق مسلم‌] برخاست و در مكانى در تيررس ديد ابن زياد نشستند.

[مسلم به عمر بن سعد] گفت: من در كوفه دينى دارم، وقتى وارد كوفه شده بودم هفتصد درهم وام گرفته‌ام، آن دين را از طرف من ادا كن، [بعد از كشته شدنم‌] بدن مرا با تقاضا از ابن زياد بگير و دفن كن، كسى را به سوى حسين عليه السّلام بفرست تا او را [از مسير كوفه‌] بازگرداند، زيرا من به او نامه نوشته‌ام و به وى خبر داده‌ام كه مردم [كوفه‌] با او هستند، از اين رو يقين دارم به كوفه مى‌آيد.[3]

[1] تاريخ طبرى، 5/ 376، به نقل از ابى مخنف از سعيد بن مدرك بن عمارة و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 61، با كمى تغيير.

[2] بين مسلم و ابن سعد خويشاوندى قرشى بود يعنى مسلم از طرف بنى هاشم با بنى زهره، عشيره ابن سعد ارتباط داشت.

[3] تاريخ طبرى، 5/ 376 و 377، ادامه خبر سعيد بن مدرك و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 61، با كمى تغيير.