قطره‌اى از آن را نخواهى چشيد، تا اينكه در آتش جهنم از حميم‌[1] بچشى.

[مسلم‌] بن عقيل فرمود: واى بر تو، تو كيستى؟

گفت: من همانم كه حقيقت را وقتى تو انكارش كرده بودى شناخته‌ام [من آنم كه‌] به امامم وقتى تو فريبش داده بودى اخلاص ورزيده‌ام و زمانى كه تو از [دستوراتش‌] سرپيچى كرده و با او مخالفت ورزيده بودى من [او امرش‌] را شنيده، از او اطاعت كرده‌ام! من مسلم بن عمرو باهلى هستم! [مسلم‌] بن عقيل فرمود: مادرت به عزايت بنشيند، چقدر جفاكار و دهان دريده‌اى، چه سنگ دل و درشت‌خويى! تو- اى پسر باهله به نوشيدن حميم و ماندن هميشگى در آتش جهنم از من سزاوارترى. بعد به ديوار تكيه داد.

[در اين هنگام‌] عمرو بن حريث [مخزومى‌] غلامش را كه سليمان خوانده مى‌شد فرستاد[2] و كوزه‌اى آب كه رويش دستمالى قرار داشت و كاسه‌اى همراهش بود براى مسلم آورد. آب را در كاسه ريخت و به [مسلم‌] داد، ولى [مسلم‌] هر بار كه مى‌خواست آب را بنوشد كاسه پر از خون مى‌شد[3] [اين مسأله دو بار تكرار شد] بار سوم كه كاسه را از آب پر كرد و خواست آن را بنوشد، دندانهاى ثنايايش در آن افتاد، لذا فرمود: الحمد لله! اگر اين آب جزو روزى و قسمت من بود مى‌توانستم آن را بنوشم. [گويا روزى من نيست‌].

[به هر حال محمد بن اشعث براى ورود به قصر] اجازه ورود خواست و اجازه دخول داده شد، و مسلم بر ابن زياد وارد شد، ولى بر او سلام نكرد.

نگهبانى به [مسلم‌] گفت: آيا بر أمير سلام نمى‌گويى؟!

[1] حميم آب داغ تهيه شده از عرق چرك است كه به اهل جهنم مى‌نوشانند.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 376، به نقل از أبى مخنف از قدامة بن سعيد.

[3] و اين بدين خاطر بود كه لب و دندان و دهان مسلم از ضرب شمشير مأمورين ابن زياد مجروح شده بود و خون‌ريزى مى‌كرد.