وصيت مسلم به ابن اشعث‌

(1) بعد رو به محمد بن اشعث كرد و فرمود: بنده خدا!، بخدا، گمان مى‌كنم، تو نمى‌توانى برايم أمان بگيرى، ولى آيا اين قدر خير دارى كه كسى از اطرافيانت را بفرستى تا نزد حسين [برود]، [چرا كه بگمانم او و اهل بيتش امروز يا فردا به سوى شما مى‌آيند، و ناراحتى‌اى كه در من مشاهده مى‌كنى بهمين خاطر است‌] و از زبان من بگويد كه: [مسلم‌] بن عقيل مرا نزد شما فرستاده، خودش در دست امويان اسير شده و معلوم نيست تا شب زنده بماند! [و بگويد مسلم‌] گفت: با اهل بيتت برگرد، اهل كوفه شما را فريب ندهند، آنها همان ياران پدرتان هستند كه براى رهايى از آنان آرزوى مرگ و كشته‌شدن مى‌كردند! اهل كوفه به من و شما دروغ گفتند! و به قول دروغگو اعتمادى نيست! [محمد] بن اشعث گفت: بخدا اين كار را انجام مى‌دهم. و به ابن زياد هم مى‌گويم كه به شما أمان داده بودم.[1]

مسلم در مقابل درب قصر

(2) محمد بن اشعث، [مسلم‌] بن عقيل را به جلوى در قصر برد، [مسلم‌] در حال تشنگى به سر مى‌برد،[2] [عده‌اى از] مردم جلوى قصر نشسته و منتظر بودند تا اجازه داخل شدن به قصر به آنها داده شود. از جمله آنها عمارة بن عقبة بن أبى معيط و عمرو بن حريث و مسلم بن عمرو و كثير بن شهاب، بودند.[3] كوزه آب سردى در كنار در [قصر] نصب شده بود، [مسلم‌] بن عقيل فرمود: از اين آب به من بدهيد.

مسلم بن عمرو [باهلى‌] گفت: مى‌بينى چقدر خنك است! نه، بخدا هرگز

[1] تاريخ طبرى، 5/ 374، ادامه خبر قدامة بن سعيد و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 59 و 60.

[2] به خاطر ضربتى كه به دهانش خورده بود و لب و دهانش مجروح شد و خون زيادى از او رفته بود لذا تشنگى جانكاهى بر او عارض گرديده بود.

[3] تاريخ طبرى، 5/ 375، به نقل از أبى مخنف از جعفر بن حذيفه طايى، و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 60، با كمى تغيير.