مسلم حركت كرد تا اينكه به مدينه رسيد، در مدينه در مسجد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نماز خواند و با خانواده‌اش خداحافظى كرد، از قبيله قيس دو نفر راهنما كرايه كرد، [تا بلد راهش باشند] آن دو مسلم را مى‌آورند كه [ناگاه‌] از مسير منحرف شده راه را گم كردند، و گرفتار تشنگى سختى شدند [كه به مرگشان انجاميد]، [ولى پيش از مرگشان راه نجات را به مسلم نشان داده بودند] گفتند: اين راه را بگير و برو تا به آب برسى ... [راه مذكور] به جايى به نام مضيق از بطن الخيب منتهى مى‌شد.[1]

نامه مسلم از بين راه و جواب به امام عليه السّلام‌

(1) ... بعد از اين ماجرا مسلم بن عقيل به اتفاق قيس بن مسهر صيداوى به حسين عليه السّلام نوشت: من از مدينه با دو راهنما حركت كرده بودم، ولى آن دو از مسير منحرف شدند و راه را گم كردند، تشنگى بر ما فشار آورد تا حدّى كه ديرى نگذشت كه آن دو جان سپردند، ولى ما به راه خود ادامه داديم تا به آب رسيديم. و [خلاصه‌] با اندك جانى كه برايمان باقى مانده بود نجات يافتيم آن آب در مكانى به نام مضيق در بطن الخيب است. به اين سفر فال بد زده‌ام، اگر صلاح مى‌دانى مرا از اين سفر معاف كن و شخص ديگرى را بفرست.[2] حسين عليه السّلام به مسلم نوشت:

... «ترسيدم ترس باعث شده باشد كه برايم نامه بفرستى و از مأموريتى كه به شما محوّل كردم استعفا دهى، به سويى كه شما را بدان فرستاده‌ام پيش برو، و السلام عليك».

مسلم عليه السّلام به كسى كه نامه [امام عليه السّلام‌] را [برايش‌] خواند گفت: اين [مأموريت‌]

[1] تاريخ طبرى، 5: 354 و رك: ارشاد شيخ مفيد، 2: 39 و 40 طبرى ماجراى سفر مسلم را با تغييراتى از معاوية بن عمارة از امام باقر عليه السّلام، هم نقل كرده است، 5: 347.

[2] تاريخ طبرى، 5: 354 و رك: ارشاد شيخ مفيد 2: 40.