يزيد غضبناك شد [و به خواهرم زينب‌] گفت: و الله تو دروغ مى‌گويى! اين كار در اختيار من است و اگر مى‌خواستم اين كار را بكنم حتماً مى‌كردم! (1) [زينب [س‌]] فرمود: نه، هرگز! بخدا قسم خدا چنين اختيارى را براى تو قرار نداده است. مگر آنكه بخواهى از دين ما خارج شده و به دينى غير از دين ما درآيى! يزيد [وقتى اين جملات را شنيد] عصبانى شد و برآشفت و گفت: با اين حرفها روبروى من مى‌ايستى! اين پدر و برادرت بودند كه از دين خارج شده‌اند! [زينب‌] فرمود: تو و پدر و جدّت [اگر هدايت شده باشيد] در پرتو دين خدا و دين پدر و برادر و جدّم هدايت شده‌ايد! [زينب‌] فرمود: تو أميرى و تسلّط دارى از اين رو از روى ظلم و ستم دشنام مى‌دهى؟ و با سلطه‌اى كه دارى زورگويى مى‌كنى! و آنگاه ساكت شد! سپس [آن مرد] شامى [بار ديگر] درخواستش را تكرار كرد. گفت: يا امير المؤمنين! اين دوشيزه را به من واگذار كن! [يزيد] گفت: روى برگردان! خدا مرگ كشنده‌اى به تو وادهد! سپس دستور داد زنان در خانه مستقلى مستقر شوند و علىّ بن حسين هم با آنان بوده و هر چه لازم دارند به همراه خود داشته باشند [پس از اين ماجرا] زنها از مجلس يزيد بيرون رفتند و وارد [آن خانه‌] شدند. همه زنان خاندان معاويه به استقبالشان آمدند و براى حسين [عليه السّلام‌] نوحه و گريه كردند! و سه روز براى [آن حضرت‌] مجلس سوگوارى بپاكردند! هنگامى كه [أهل بيت‌] خواستند از شام خارج شوند، يزيد بن معاويه گفت: اى نعمان بن بشير[1]! هر چه لازم دارند بر ايشان مهيّا كن، و فرد أمين و صالحى از اهالى‌

[1] نعمان فرزند بشير بن سعد انصارى: پدرش بشير نخستين كسى از انصار بود كه در روز سقيفه بنى ساعده در مدينه پس از درگذشت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلم مقاومت انصار را بنفع أبى بكر شكست و با ابى بكر بيعت نمود، و لذا مقرّب دستگاه خلافت خلفا گرديد، خود نعمان والى معاويه بر كوفه بود أما چون در برابر مسلم بن عقيل شدّت عمل نشان نداد، عزل و به شام فراخوانده شد، از اين نظر نسبت به اهل بيت فردى ملايم شناخته شد!