وقتى عمر بن سعد نزديك آمد و تير انداخت مردم تيراندازى را شروع كردند.

[بعد] يسار، غلام زياد بن أبى سفيان و سالم، غلام عبيد الله بن زياد، جلو آمدند، گفتند: چه كسى حاضر است مبارزه كند؟ يكى از شما به جنگ با ما بيايد.

[ابتدا] حبيب بن مظاهر و برير بن حضير، جهيدند، حسين [عليه السّلام‌] به آنها فرمود:

بنشينيد.

[بعد] عبد الله بن عمير كلبى برخاست و گفت: أبا عبد الله- خدا رحمتت كند- به من اجازه بده تا به سراغ آن دو بروم.

حسين [عليه السّلام‌] او را فردى بلند قد، با دستهايى نيرومند و چهار شانه يافت لذا فرمود: گمان مى‌كنم او بسيارى از اقرانش را خواهد كشت! [و رو به او كرده، گفت‌] اگر مى‌خواهى برو، لذا عبد الله بن عمير به سوى آن دو رفت. آنها به [عبد الله‌] گفتند: تو كيستى؟ [كلبى‌] نسب خودش را به آن دو نفر گفت.

گفتند: ما تو را نمى‌شناسيم، بايد زهير بن قين يا حبيب بن مظاهر يا برير بن حضير [به جنگ‌] ما بيايند! پيش از سالم [غلام عبيد الله بن زياد]، يسار [غلام زياد] آماده [جنگ شده بود،] كلبى به [يسار] گفت: آى زنازاده! گويا ابا دارى از اينكه با هر كسى مبارزه كنى؟

[بدان‌] هر كس با تو مبارزه كند بهتر از توست! سپس به طرفش حمله برد و با شمشيرش به او ضربه‌اى زد به طورى كه بى‌حال شد. [وقتى كه او] مشغول [حمله به يسار] بود و با شمشيرش او را مى‌زد ناگهان سالم [غلام عبيد الله‌] به او حمله‌ور شد [ياران حسين عليه السّلام‌] فرياد كشيدند و به [كلبى‌] گفتند: آن برده شتابان به سوى تو مى‌آيد! ولى [كلبى‌] توجه نكرد تا اينكه [سالم‌] او را زد و ضربه زود به او اصابت كرد، كلبى دست چپش را محافظ خويش قرار داد لذا [ضربه سالم‌] انگشتان دست چپ او را قطع كرد، [بعد از اين‌] كلبى رو به [سالم‌] كرد و به او ضربه‌اى زده او را به قتل رسانيد.