«خدايا! تو در هر سختى و اندوهى مورد اطمينان من و در هر گرفتارى اميدم هستى، و در هر مسئله‌اى كه برايم رخ مى‌دهد اطمينان‌بخش و مدد كارم مى‌باشى، چه غمها كه بواسطه آن دلها به ضعف مى‌گراييد و چاره‌اش به كاستى مى‌رفت، و در آن دوست [مرا] رها مى‌كرد و دشمن از آن مسرور مى‌شد [ولى هنگامى كه آن را نزد تو مى‌آوردم و از آن بدرگاهت شكوه مى‌كردم و چاره‌اش را از غير تو نمى‌جستم، آن را مى‌گشودى و مى‌زدودى، تو ولىّ هر نعمت و صاحب هر نيكى و غايت هر خواسته‌اى.»[1]]

پاسخ ابى عبد الله عليه السّلام به جسارت شمر

(1) [ضحاك بن عبد الله مشرقىّ همدانى مى‌گويد:] هنگامى كه [سپاه كوفه‌] به طرف ما آمدند و نگاهشان به آتشى كه در نى و هيزم شعله‌ور بود افتاد- [آتشى‌] كه ما براى اينكه آنها از پشت به ما حمله نكنند برافروخته بوديم- مردى از آنها با تجهيزات كامل در حالى كه [اسبش‌] را مى‌راند به سوى ما آمد، بى‌آنكه سخنى با ما بگويد از كنار خيمه‌هاى ما گذر كرد و به خيمه‌هايمان نگريست؛ ولى چيزى جز هيزمى كه آتش در آن شعله مى‌كشيد مشاهده نكرد، از اين رو برگشت و با صداى بلند گفت:

اى حسين! عجله كرده‌اى پيش از آتش روز قيامت آتش دنيا را برگزيده‌اى! حسين [عليه السّلام‌] فرمود: اين كيست؟ گويا شمر بن ذى الجوشن است؟! گفتند: بله خدا سلامتت بدارد، خودش است.

[حسين عليه السّلام‌] فرمود: اى پسر زن بزچران! تو سزاوار سرخ شدن در آتش هستى! [در اين ميان‌] مسلم بن عوسجه گفت: اى پسر رسول خدا! فدايت شوم، با تير او

[1] تاريخ طبرى، 5/ 423، به نقل از أبى مخنف از برخى از اصحابش از ابى خالد كاهلى و شيخ مفيد اين خبر را از امام على بن الحسين عليه السّلام نقل مى‌كند و نامى از ابو خالد كاهلى نمى‌آورد و از آنجا كه ابو خالد از ياران امام سجاد عليه السّلام بوده است احتمالًا بهمين خاطر شيخ يكباره خبر را از امام سجاد عليه السّلام نقل كرده است رك:

ارشاد، 2/ 96.