بن أبى محل [بن حزام كلابى‌] و برده‌اش به نام كزمان [براى فرزندان ام البنين‌] فرستاد.[1] (1) شمر بن ذى الجوشن با نامه عبيد الله بن زياد نزد عمر بن سعد آمد، وقتى با نامه نزد [عمر بن سعد] آمد و آن را برايش خواند، عمر گفت: واى بر تو، تو را چه شده؟

خدا تو را دور كند و اين نامه را مايه ننگ و عار تو گرداند! و الله گمان مى‌كنم تو [ابن زياد را] از پذيرش نوشته من منصرف كرده‌اى كارى را كه اميد داشتيم اصلاح شود فاسد نموده‌اى، و الله حسين تسليم نخواهد شد، روح تسليم‌ناپذيرى در تن اوست.

شمر گفت: به من بگو تو چه خواهى كرد؟! آيا دستور و امر را اجرا مى‌كنى و دشمنش را مى‌كشى؟! اگر اين كار را نمى‌كنى لشكر و سپاه را به من واگذار كن.

[عمر] گفت: نه، به تو چيزى نخواهد رسيد، من [خودم‌] متولّى‌اش مى‌شوم، شما برو و فرمانده پياده نظام باش.[2] (2) [أمان ابن زياد به حضرت عباس و برادرانش‌] [أبى مخنف‌] مى‌گويد: شمر آمد روبروى اصحاب حسين [عليه السّلام‌] ايستاد و گفت:

پسران خواهرمان كجا هستند؟ عباس و جعفر و عثمان فرزندان على [عليه السّلام‌] بيرون آمدند و گفتند: چه كارى دارى و چه مى‌خواهى؟ گفت: شما اى خواهرزاده‌هايم، در امان هستيد.

آن جوانان بزرگوار گفتند: خدا تو و امان‌نامه تو را لعنت كند. به ما أمان مى‌دهى حال آنكه پسر رسول خدا بى‌أمان است![3] كزمان غلام عبد الله بن أبى محل بن حزام كلابى جلو آمد و آنها را صدا زد، گفت:

اين امان‌نامه را دايى‌تان يعنى عبد الله بن ابى محل فرستاده است! جوانان [پسران‌

[1] تاريخ طبرى، 5/ 415، به نقل از أبى مخنف از حارث بن حصيرة از عبد الله بن شريك عامرى.

[2] تاريخ طبرى، 5/ 415 و 416، ادامه خبر عبد الله بن شريك و ارشاد شيخ مفيد، 2/ 89، با كمى تغيير و ر ك:

تذكره الخواص، 249، همراه با حذف و تغيير.

[3] تاريخ طبرى، 5/ 416، ادامه خبر عبد الله بن شريك و ارشاد، 2/ 89 و تذكرة الخواص، 249.