گرد آمدند. حرّ هم به جايگاه خودش بازگشت، و به خيمه‌اى كه برايش بپاكرده بودند وارد شد، و جمعى از اصحابش نزد او جمع شدند، و [مابقى‌] همراهانش به صفى كه در آن بودند برگشتند، هر مردى عنان اسب خودش را گرفت و زير سايه‌اش نشست.

(1) وقت عصر كه رسيد حسين عليه السّلام دستور داد آماده حركت شوند، سپس بيرون آمد و به منادى‌اش دستور داد وقت عصر را اعلام كند اقامه نماز را بگويد، سپس حسين [عليه السّلام‌] جلو آمد و با ايشان [يعنى اصحاب خودش و اصحاب حرّ] نماز خواند، بعد از اينكه سلام داد رويش را به طرف [اصحاب حرّ برگرداند]، ابتدا حمد و ثناى الهى گفت، سپس فرمود: اى مردم! اگر شما پارسايى به خرج دهيد و حق حكومت را براى اهلش بشناسيد براى خدا رضايتبخش‌تر است. ما اهل بيت از اينها كه ادعاى چيزى را دارند كه متعلق به آنها نيست و در ميان شما به ظلم و ستم رفتار مى‌كنند اولى به سرپرستى اين امر [حكومت‌] هستيم! اگر ما را نمى‌پذيريد و نسبت به حق ما جاهليد، و نظرتان غير از آن چيزى است كه نامه‌هايتان بر آن منوال به من رسيده و فرستاده‌هايتان بر اساس آن نزد من آمده‌اند، از نزد شما برمى‌گردم! حرّ بن يزيد گفت: و الله ما نمى‌دانيم اين نامه‌هايى كه مى‌گويى چيست! حسين [عليه السّلام‌] فرمود: اى عقبة بن سمعان! دو خرجينى كه نامه‌هايشان در آن است را بيرون بياور.

[عقبه‌] دو خرجين پر از نامه را بيرون آورد و پيش رويشان ريخت. حرّ گفت: ما جزو كسانى كه برايت نامه نوشتند نيستيم، ما مأموريم وقتى تو را يافتيم از تو جدا نشويم تا اينكه تو را نزد عبيد الله بن زياد ببريم! حسين [عليه السّلام‌] فرمود: مرگ به تو نزديكتر است تا اين كار! سپس به اصحابش فرمود: برخيزيد سوار شويد. [اصحاب‌] سوار شدند و منتظر ماندند تا اينكه زنانشان هم سوار شدند.

ولى وقتى خواستند برگردند [سپاه حرّ] بين آنها و راه برگشت، حائل شدند.

حسين [عليه السّلام‌] به حرّ فرمود: مادرت به عزايت بنشيند! چه مى‌خواهى؟! حرّ گفت: به‌